Met batterijen

Speelgoed waar je een batterij in stopt; het is zeer verleidelijk op zekere leeftijd. Mijn zoon kocht van zijn zakgeld bij voorkeur op afstand bestuurbare auto's. Vaak kostten de buitenformaat batterijen meer dan het speelgoed zelf. Na een relatief korte periode van spelplezier is het dan alweer over. Zijn de batterijen niet leeg, dan is het wel kapot.

Nu is de jongste zover. Zij leidt tot nu toe de poule met batterijgestuurde speeltjes. Tot nu toe is de score: een babypop die drinkgeluidjes maakt en mama zegt, een aap die kan klappen, boeren, drinken en slapen en een furby, een vogelbeestje dat ze op de rommelmarkt kocht. "Het is een Furby original" zegt ze. "Onbegrijpelijk dat mensen dat wegdoen. Ze dachten zeker dat hij het niet meer deed." Maar dat was niet zo: er moesten alleen nieuwe batterijen in. Ze peutert het batterijenklepje zelf los met een kruiskopschroevendraaier en vervangt ze. En ja hoor, de furby begint met de oren te klapperen en te jammeren. Volgens mijn dochter zegt hij: Sleep, sleep, oh yeah. Maar dat beluister ik er zelf niet echt in. Het klinkt gewoon als gejammer.

Wat is er zo leuk aan? "Het is net echt". Maar net niet helemaal echt. En daar zit precies de charme: deze spullen doen precies wat zij willen. Scheuren met een auto zonder dat je zelf een centje pijn hebt als je uit de bocht vliegt. En bij de pop en de aap: huilen als je dat wilt, slapen als je dat wilt en lachen als je dat wilt. En de furby: lekker knuffelen met het nephuisdier, want ons echte huisdier is nou eenmaal geen knuffelkonijn. En als je het zat bent, zet je het eenvoudig uit. Het is de kinderversie van de maakbare wereld.