Vakantiekriebels. Het is bijna
zover, maar ik heb ze nog helemaal niet. Meestal komen ze wel als je terugdenkt
aan vorige vakanties.
Bij ons thuis bereisden we vroeger
niet de hele wereld, maar we hadden de wereld aan pret. We bescheuren ons nog
regelmatig om het verhaal van de waterfietsen. Ik ging al niet meer mee, maar
mijn twee zusjes nog wel. Pa en moe zouden met ze gaan waterfietsen. Moe droeg
die dag een rokje. In de hele collectie waterfietsen was er eentje zonder
front. En ja hoor, mijn moeder en die waterfiets troffen elkaar. Het is
duidelijk dat je dan niet de behoefte hebt om op te vallen. Maar helaas, mijn
moeder raakte in de rietkragen verzeild en kwam daar niet meer uit. Man met
megafoon langs de kant en maar schreeuwen...Nog steeds erg leuk.
En als je dan thuiskwam volgde de
napret, vooral bij het bekijken van de foto's. Mijn moeder was bij ons thuis
vooral degene die foto's maakte. En mijn moeder heeft veel talenten, maar
fotograferen is daar niet één van. De onderstaande foto, gemaakt tijdens een vakantie
in Zeeland, illustreert dat.
Wat zie je hier op de foto? Leden
van ons gezin? Nee, deze drie mensen zijn volslagen onbekenden. Per ongeluk
verzeild geraakt op de foto. Mijn moeder wilde eigenlijk een foto maken van het
luchtspektakel. Wat dat luchtspektakel precies was, weet ze na al die jaren
niet meer. Iemand die met een parachute naar beneden sprong? Of was het iemand
aan zo'n paraglider? Geen idee, hij hing ergens aan in de lucht, zoveel is
duidelijk. En het was mooi weer natuurlijk, dat zie je zo.
Ja ze beginnen toch weer te komen:
de vakantiekriebels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten