Maandelijks ga ik met onze jongste naar de huisarts voor een prik. Dat is een prik die verder niet gezet wordt bij onze groepspraktijk. Aanvankelijk gebeurde het in het ziekenhuis, maar na een tijdje is het overgedragen aan de huisarts. Bij de overdracht is er een videoband naar de dokter gestuurd om precies uit te leggen hoe het werkt met die prik. Het is namelijk een vrij onbekende tweecomponentenprik die snel gespoten moet worden, omdat het anders kristalliseert. Ik wil dan ook graag dat een aantal vaste mensen die prik geeft. Dat niet steeds opnieuw het wiel moet worden uitgevonden. Wie prikt, dat maakt me niet uit. Als het maar niet iedere keer een ander is, die dan opnieuw moet uitvinden hoe het werkt en onze dochter als speldenkussen of proefkonijn gebruikt.
Direct de eerste keer dat we ons met een koeltasje met twee prikken meldden bij onze huisarts, ging het al mis. De huisarts was er niet. "Bent u niet afgebeld?" "Nee", zeg ik "en dat kan ook niet. Ze moet vandaag geprikt worden en er zit al verdovingszalf op. Ze moet nu geprikt worden." In het ziekenhuis waren ze extra zorgvuldig geweest in de gewenning, omdat het een prik is met een dikke naald die jarenlang gegeven moet worden. Dus iedereen is erbij gebaat als dat zo soepel mogelijk verloopt. Nou is onze jongste niet snel uit het veld geslagen, maar die eerste keer keek ik met gekromde tenen toe. De huisarts die onze huisarts verving, las de gebruiksaanwijzing hardop voor en telde hardop mee bij het mengen van de twee componenten. "Knap he van de dokter? Dat hij het toch kon, terwijl hij het nog nooit eerder had gedaan?" zei onze jongste later, toen net acht jaar oud. Ja, dat kon haar ook moeilijk zijn ontgaan. Na die eerste keer heb ik gebeld en gezegd dat ik het niet weer zo wou: een vaste groep prikkers. Aanvankelijk deed de huisarts het. Maar in de taakverdeling is het prikken blijkbaar 'van' de assistentes. Dus iedere keer als ik een half jaar probeerde in te plannen, kwam dezelfde discussie weer: dat moeten de assistentes eigenlijk doen. En ik dus weer vertellen: "Ik vind het prima, maar laat iemand dan even meelopen. Ik wil niet dat iedere keer opnieuw bekeken wordt wie prikt." Zo is het gebeurd en nu doet een assistente het dus.
Voor de vakantie ging het weer mis. We meldden ons om 8.00 uur en geen spoor van 'onze' assistente. Om kwart over 8 meld ik me bij de balie. Eerst word ik genegeerd, maar dan doet de krengerige assistente het luikje open. "Wie gaat F. prikken vandaag?", zeg ik. Wat bleek? Foutje, het stond voor de week erna in het rooster. "Het moet wel vandaag gebeuren.", zeg ik. Onze huisarts is de andere prikker; zij weet hoe de prik gezet moet worden. Ik had haar zojuist nog gezien. Ze had net iemand opgeroepen die er nog niet was. "Kan de dokter het niet doen?", vraag ik. Ze kijkt me geringschattend aan: "Nee, hoe komt u daarbij? Dat kan zomaar niet." "Ik zou niet weten waarom niet", zeg ik. "Ze loopt hier net de wachtkamer uit en heeft nu niks te doen, want haar afspraak kwam niet opdagen. Zij weet hoe het moet en dan is het zo gebeurd.""Ja maar dat kan zomaar niet...u kunt niet zomaar tussen de afspraken van de dokter geschoven worden. Dat snapt u toch wel?" "Nee, dat snap ik niet. Ze loopt hier rond en heeft niks te doen. Ik heb al verschillende malen aangegeven dat ik niet wil dat ze steeds door anderen wordt geprikt. Dus laat de dokter het maar doen." Ze kijkt me aan of ik van de pot gerukt ben. Ze is ronduit onvriendelijk. Ik wijs haar er nog even op dat het niet mijn fout is dat onze dochter niet in het rooster staat. Een beetje meebewegen kan dan toch geen kwaad. "Nee dat gebeurt niet", zegt ze. Uiteindelijk heeft een andere -heel aardige- assistente geprikt, maar ook voor haar was het nieuw. "Weet u hoe het moet? Ik werk hier al vijftien jaar en deze prik heb ik nog nooit gezet", vraagt ze me. Ja dat weet ik inmiddels, maar waarom is het zo moeilijk om dat even goed over te dragen, vraag ik me dan af.
Het is goed gegaan, maar de krengerige assistente staat op mijn zwarte lijst. En wat gebeurt er? Gisteren laad ik mijn supersizekar met boodschappen uit bij de Jumbo en daar zie ik 'onze' prikassistente met de krengerige assistente. Ze hebben ook een aantal boodschappen gedaan. Even later zie ik ze terugkomen. De krengerige assistente is vergeten het flessenbonnetje in te leveren. Ze sluiten met alleen hun flessenbonnetje achter mij aan. Ik heb geen haast. Als ze nou denkt dat ik haar voor laat gaan... Dat kan ze natuurlijk vergeten. "Vraag het dan", denk ik. "Zeg het dan. Mag ik even voorgaan, ik heb alleen een flessenbonnetje?" En dan zou ik zeggen: "Nee, geen sprake van, dat gebeurt niet. Geen haar op mijn hoofd die daarover piekert. We doen het even volgens de regels van het spel. Ik was eerst, dus ik ga ook eerst. Laatst in de praktijk kon mijn dochter ook niet even voorgaan bij de dokter. Dus dat snap je zeker wel?" Ik kijk haar aan en daag haar als het ware uit om het te vragen... maar ze doet het niet. Ze kijkt me niet echt aan. Ze blijft een hele tijd staan wachten en gaat dan naar een andere kassa. Ze zou het toch niet aan mijn gezicht hebben afgelezen? Het is in ieder geval jammer, ik had graag die genoegdoening gehad. Ik ben namelijk een enorme voorstander van oog om oog.
2 opmerkingen: