"Waarom zeg je nou niet: Wat kun jij goed zingen. Jij moet meedoen aan Popstars?" Onze oudste zingt een liedje. We hebben gisteravond weer met gekromde tenen naar sommige kandidaten gekeken bij Popstars. Mensen die denken dat ze het in zich hebben, kunnen zich melden bij SBS 6. Ze worden dan beoordeeld door een kritische jury bestaand uit Henk Jan Smits, Patricia Paay en Maurice nog wat. Ik kan de jury niet altijd volgen. Soms vinden ze iemand teveel een imitatie, terwijl een andere imitatie dan weer wel genade vindt in hun ogen. Maar goed, een jury is altijd subjectief. En zij hebben er verstand van, dus ze zullen het wel weten.
Maar al te vaak is er echter helemaal geen deskundige jury nodig om te horen dat het nergens op lijkt. Regelmatig vragen wij ons af: wat bezielt deze man, jongen, vrouw of dit meisje om te denken dat ze kunnen zingen? Loeivals zingend en bewegend als een houten klaas zagen we gisteravond iemand optreden die net daarvoor nog beweerde dat hij alles in zich had om popster te worden. En naderhand begrijpen ze dan ook nog niet waarom ze niet door zijn naar de volgende ronde. Het is vaak tenenkrommend. Ik leef meestal erg mee en trek volgens onze kinderen een gezicht alsof ik pijn lijd. Het stuitende gebrek aan zelfkennis bij sommige kandidaten is dus verbijsterend. Maar zeker nog verbijsterender is het dat er regelmatig mensen zijn die zeggen dat ze gestimuleerd zijn door hun omgeving. Die denken dat ze goed kunnen zingen, omdat niemand ooit heeft gezegd dat het nergens op lijkt. Dat vind ik genadeloos. We hadden het er gisteravond over. Ik vind dat je als ouder dan ook gewoon moet zeggen. "Ik vind je geweldig, en er zijn heel veel dingen die je kunt bereiken, maar je kunt niet zingen. Zoek een andere bestemming." Gelukkig hebben ze geen ambities in die richting, dus dat scheelt. Ik hoef ze die boodschap niet te geven.
De eerste ronde is nu voorbij. De ergste gevallen zijn eruit geselecteerd. Dus de ergste pijn is nu geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten