Gisteravond keken E. en ik rond het middernachtelijk uur naar de documentaire Rock 'n roll junkie van Jan Eilander over Herman Brood. Ik had 'm al eens eerder gezien, maar ik heb er weer gretig naar gekeken. Iedereen die in de jaren '70 in Groningen is opgegroeid, is in de gelegenheid geweest om Herman Brood live te zien optreden. Hij trad namelijk ontzettend veel op. De eerste keer dat ik hem zag optreden was op een feest op de middelbare school. Het maakte een verpletterende indruk op me. Herman droeg een witte broek, geen ondergoed en optreden wond hem duidelijk op. Herman en zijn Wild Romance speelden de sterren van de hemel. Al met al genoeg om mijn aandacht vast te houden. Bovendien goed voor een vaste plek in mijn jeugdherinneringen. En ook later hebben E. en ik Herman nog zien optreden. In het Sterrebos bijvoorbeeld. Echte doorgewinterde Broodfans zijn we niet, maar in onze platencollectie zitten wel Street, Sphritz en Cha Cha. Daarna zijn we muzikaal afgehaakt. Toch was ik geshockeerd toen Herman in 2001 van het dak van het Hilton hotel in Amsterdam sprong, hoe passend het ook was voor Herman.
Vanmorgen werd ik wakker. Geen haast, want vandaag geen voetbal en geen andere verplichtingen. Dus alle tijd om nog even te blijven liggen en de gedachten even te laten gaan. "O,o,o, rustig ademhalen...", zing ik zachtjes. "Waar komt dat nou weer vandaan?", vraagt E. "Dat is dat liedje van Acda en De Munnik", zeg ik. "Grappig, ik lag te denken aan die documentaire over Herman Brood en zo ineens schiet dat liedje me te binnen. Dat gaat ook over een Herman die in de krant leest dat hij dood is. Wonderlijk toch hoe je hersens werken? Blijkbaar zit dat liedje in mijn hersens gelinkt aan het stukje waarin mijn Herman Brood informatie is opgeslagen." Leuk, zo'n moment dat je je even bewust bent van de manier waarop je brein werkt. Het is bovendien heerlijk om je gedachten gewoon hun gang te laten gaan, een beetje vrijdenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten