Geen goede voornemens

Goede voornemens, ik doe er niet aan. Ik ben voortdurend bezig om mezelf te verbeteren. Dus waarom zou ik het nieuwe jaar daarvoor nodig hebben? Ik kan me ook niet herinneren dat ik het ooit gedaan heb. Maar voor veel mensen voelt een nieuw jaar als een nieuwe start. Gisteravond keken we naar Ik hou van Holland. Een vraag daar was: Hoeveel goede voornemens kun je opsommen? Er was een lijstje van twintig goede voornemens gemaakt. Veruit op nummer 1 stond afvallen. En dat geeft dan ook direct aan waarom goede voornemens nergens op slaan. Want ik durf er namelijk om te wedden dat afvallen ook volgend jaar op nummer 1 staat. Minder roken stond ook hoog. Of meer geld geven aan goede doelen. Zuiniger zijn was er ook eentje.

Al met al word je niet vrolijk van goede voornemens. Meestal komt het neer op streng voor jezelf zijn. Een goed voornemen komt vaak voort uit een schuldgevoel: Ik ben te dik, ik geef teveel geld uit, ik rook teveel, ik denk te weinig aan anderen. Zo'n schuldgevoel is volgens mij absoluut geen goede basis voor verandering. Toch gebeurt dat vaak.

Neem nou goede doelen. Als het gaat om het geven van geld, dan word je vaak aangesproken op het gevoel 'jij hebt zoveel en zij hebben niks'. Of 'voor jou zijn het maar een paar centen en daar kunnen ze er van alles mee.' En dat is natuurlijk ook zo, maar is dat nou de beste strategie om in beweging te komen? Deze week zag ik een filmpje over Orange Babies. Dat zijn babies van HIV-geïnfecteerde moeders. Het verhaal wordt verteld door de bodypaintings op de zwangere buiken van de moeders. Welkom op de wereld! Heel mooi gedaan.