Ooit reisden boezemvriendin en ik af naar het bronnenbad in Nieuweschans. Dat was toen nog gewoon een bronnenbad en bij lange na niet het luxe kuuroord van nu. Opgewonden pratend reden we naar Nieuweschans. Er zou van alles kunnen worden verbeterd in de wereld, mits er maar naar ons zou worden geluisterd. Eenmaal in Nieuweschans lieten we ons in het bronnenbad zakken. En we waren niet alleen: vlak voor ons was er een buslading met Duitse huisvrouwen uitgeladen. Het waren professionele kuuroordgangers. Dat zag je zo. Want waar wij rondliepen met een afzichtelijk blauw plastic badkapje, waren de Duitse huisvrouwen getooid met vrolijke badmutsen met fladderende bloemen. Ook waren ze beter op de hoogte van de geneugten in het bronnenbad. Dat werd ons duidelijk toen we langs de massagemuur wilden lopen. Krachtige waterstralen masseerden de enkels, de kuiten, de kniexc3xabn... en toen stokte het. Op een zeker punt in de muur bleven al die vrouwen hangen. Waarom werd ons duidelijk toen de file langzaam oploste.
Het was al met al een enorm ontspannende sessie. Boezemvriendin en ik riskeerden een hartaanval door langer dan tien minuten in het warme water te blijven. We werden berispt in de stilteruimte, omdat we teveel kletsten. Rozig en tot op het bot ontspannen was onze alertheid teruggebracht tot nul. Volledig relaxed gooiden we ons in het verkeer. "Laten we eens in Stadskanaal gaan kijken", bedachten we onderweg. We zijn er nooit beland, want het uitstippelen van een route ging ons ver boven de ontspannen pet. Borden langs snelwegen met daarop Ga terug voorkwamen dat we onze thuisreis al spookrijdend aflegden. Op zeker moment wijs ik boezemvriendin op een joekel van een roofvogel. Boezemvriendin, inmiddels door de verkeersdeelname alweer iets alerter, zag dat het gewoon een vliegtuig was. Maar het is duidelijk: al met al was het een geestverruimende ervaring.
Zaterdagmorgen lig ik in een dampend heet bad. Dat heeft ook een zeer ontspannende werking op mij. Op een gegeven moment komt de oudste binnenlopen met de telefoon, want E. is er even niet. Het blijkt ons energiebedrijf te zijn met een goed aanbod. Tenminste, dat is wat ik ervan meekrijg. Of het mij ook niet goed lijkt om bakken geld te besparen? "Ja natuurlijk, lijkt dat me goed.", zeg ik meegaand. Ondertussen klotst het badwater lekker rondom mij. Heerlijk. Ik kan nu niet echt iets kritisch beoordelen. "Stuur maar iets op." zeg ik. Later vertel ik het aan E. Die schudt het wijze hoofd. Dat zou hem niet overkomen. "Altijd direct nee zeggen", zegt E. "Het was gewoon een ander energiebedrijf dat ons een aanbod heeft gedaan, zo doen ze dat." Hij wil dat gesodemieter niet."Ze kunnen enorm vasthoudend zijn, maar je moet het gewoon afkappen." "Ze hadden de beschikking over al onze gegevens, het was een kwestie van checken.", bedenk ik me nog. Zoals zo vaak heeft E. gelijk. Vandaag kregen we een aanbod van de Nederlandse Energie Maatschappij, een heel andere dan de onze. Ik kan dit soort telefoongesprekken beter niet meer in bad voeren. Dat maakt me week en weerloos. In een gemoedstoestand waarin je een vliegtuig voor een roofvogel aanziet, moet je geen zaken doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten