zaterdag 9 oktober 2010

Ongeduld


Regelmatig neemt E. een film mee van de bieb. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen: met wisselend succes. Vanavond zaten we paraat voor de Scandinavische film O'Horten. Wat mij betreft geen succes; na drie minuten verveelde ik me al dood. Te weinig tempo, geen spanning en te weinig actie naar mijn smaak.

Maar ik ben dan ook een fan van ziekenhuisseries waar in korte tijd onwaarschijnlijk veel gebeurt. Ooit shockeerde ik een inmiddels gepensioneerde collega met mijn imitatie van het introfilmpje van mijn destijds favoriete ziekenhuisserie ER. Ik rende het kantoor binnen, kroop op mijn knieën op het bureau en gaf een denkbeeldige reanimatie ten beste. Mijn collega is nooit meer helemaal over die imitatie heen gekomen. En dat was alleen nog maar wat er in de eerste seconden gebeurde. In drie minuten was er iemand van de dood gered, hadden we minstens een amputatie gezien, waren ingewanden weer op hun plek gestopt, was een relatie gestart of verbroken en was er een sluimerend personeelsconflict de kop ingedrukt. Voor alle duidelijkheid: het was niet of het een of het ander, maar alles tegelijk. En dan waren er nog tweeënveertig minuten over waarin allerlei andere miraculeuze medische kwesties en relatieperikelen de revue passeerden. Inmiddels kijk ik niet meer naar ER omdat dat me ook verveelt, ik vind het tempo te laag. Tegenwoordig is Grey's Anatomy mijn favoriete ziekenhuisserie.

Sinds ik de veertig ben gepasseerd, lijkt het of mijn geduld steeds verder afneemt. Ik had verwacht dat je naarmate je ouder wordt steeds geduldiger wordt, maar bij mij is dat niet het geval. Als ik niet direct word gegrepen door een film, boek, televisieserie of muziek, dan leg ik het aan de kant. Zo zal er door mijn ongeduld ook veel moois voor mij verloren gaan. Gelukkig blijft er nog genoeg over.