Nieuwjaarscompetitie

Onze jongste badmintont. Dat doet ze nu al zo'n drie jaar. Dit jaar maken we in ieder geval de derde nieuwjaarsvisite mee. De nieuwjaarsvisite bestaat eruit dat het lid -in dit geval onze dochter- iemand mee mag nemen naar de les en aansluitend kan er dan een drankje met een handjevol pinda's worden weggewerkt. Het eerste jaar hadden we deze traditie nog niet helemaal te pakken, dus toen was er geen vader, moeder, broertje of zusje bij haar. Met haar gebruikelijke gevoel voor drama vertelde ze dat ze de enige was die zonder ouders was komen opdraven. Vervuld van schuldgevoel ging ik vorig jaar dan ook met haar badmintonnen – om vervolgens te ontdekken dat er slechts twee andere ouders waren komen opdagen. Met terugwerkende kracht zakte mijn schuldgevoel in als een cake in een tochtende oven. Ik zette de hele les natuurlijk wel mijn beste beentje voor en de jongste leerde mij alle tips en trucs.

Dit jaar was haar vader aan de beurt. Daar was geen ontkomen aan, want ik lig met rugklachten te vegeteren op de bank zodra ik thuis ben van het werk. Vandaag ging het alweer beter dan gisteren, maar toch nog net niet genoeg om te kunnen denken aan badminton. Anders dan ik is E. zeer competitief ingesteld. Vorige week schaatste hij nog met een aantal geoefende schaatscracks mee op het Zuidlaardermeer. En vroeger op fietsvakantie kon hij het ook al niet verdragen als er iemand harder fietste. Dus na de badminton kwam in de kleedkamer de onvermijdelijke vraag aan de jongste: "En wie was beter, mamma of ik?" De jongste komt het me meteen vertellen als ze thuiskomt. "Ik zei: even goed", vertelt ze er direct bij.

Onder het eten zeg ik tegen E.: "Dus je vond het ook wel leuk om te badmintonnen?" Hij houdt het een beetje in het midden. "Jammer dat je niet zo goed was als ik", zeg ik. E. lacht er smakelijk om, hij kan mijn opmerking duidelijk niet serieus nemen. "Volgend jaar", zegt hij, "dan gaan wij samen met haar mee. En dan maak ik je helemaal in." "Ik ga ook mee", zegt onze zoon "en dan maak ik jou helemaal in", zegt hij tegen zijn zusje. Ze hebben er overduidelijk zin in. Jammer dat het nog een heel jaar duurt.