Deze week mocht onze zoon zijn diploma ophalen. De
ceremonie verliep een stuk chaotischer dan bij onze dochter. De groep was
groter en luidruchtiger en minder gedisciplineerd. Een persoonlijk woordje kon
er niet vanaf. Hij mocht nog wel even gaan staan, omdat hij had meegedaan met
een project waarvoor hij samen met twee anderen de eerste prijs had gehaald.
Onze zoon vond het teleurstellend dat er zo weinig werk was gemaakt van de
uitreiking. En dat kon ik me goed voorstellen, maar die teleurstelling gold hem
natuurlijk niet. Ik was evengoed trots: weer een harde neus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten