Ijskoud

Ik ben niet het vergevingsgezinde type. Nooit geweest en ik verwacht ook niet dat het nog gaat gebeuren. Sommige mensen worden milder als ze kinderen krijgen, maar dat gaat voor mij niet op. Sterker nog, ik heb ontdekt dat ik het ook niet in me heb om vergevingsgezind te zijn ten opzichte van kinderen; mijn eigen kinderen uitgezonderd natuurlijk. Anderen worden vergevingsgezinder als ze ouder worden. Ik schat ook niet in dat dat bij mij zal gebeuren.

Ik ben al helemaal niet vergevingsgezind als het mijn kinderen betreft. Dat ontdekte ik al vroeg. We wonen in een buurt die niet erg kinderrijk is. Toen de oudste werd geboren dacht ik dat ze een leuk speelkameraadje kon hebben aan een meisje dat hier vlakbij woont. Destijds snapte ik nog niet dat een leeftijdsverschil van twee jaar voor kinderen een gapend gat is. Onze oudste was een onbevangen kind dat met open vizier contact maakt. Nu nog vind ik wel eens dat haar vizier te ver open staat. Dat maakt dat je gemakkelijk gekwetst wordt. Dat gebeurde ook met het meisje hier in de buurt. Via de aangrenzende tuin legde ze contact met het meisje. Die wees haar genadeloos af. De afwijzing op zich zou ik haar misschien nog hebben kunnen vergeven, maar de manier waarop ze dat deed echter niet. Inmiddels is het meisje volwassen, maar ik heb me er nooit overheen kunnen zetten.

Kun je dan niet denken: het is nog een kind? In sommige gevallen kan dat, maar als het gaat om het karakter van iemand, dan niet. Ik geloof er namelijk niet in dat je karakter wezenlijk verandert bij het opgroeien; het vormt zich, maar daar blijft het bij. Kinderen die willens en wetens kwetsen, worden meestal geen tolerante invoelende volwassenen. Raken dit soort types, kind of volwassene, mijn kinderen, dan roepen zij mijn eeuwigdurende toorn over zich af.

Kinderen worden gekwetst terwijl ze opgroeien. Dat hele proces heet dan volwassen worden. Naarmate ze groter groeien sta je steeds meer aan de zijlijn, hopend dat ze sterk genoeg zijn om de klappen op te vangen. En natuurlijk ben je er achteraf voor ze. Ze ontdekken dat sommige mensen die ze vertrouwden of in wie ze veel geïnvesteerd hebben, anders zijn dan ze dachten: harder en meedogenlozer of ronduit onbetrouwbaar. En zo verliezen ze langzaam hun onschuld. Dat moet om opgewassen te zijn tegen de wereld en om jezelf te beschermen. Als klein jongetje zei mijn zoon ooit toen hij geconfronteerd werd met de meedogenloosheid van de mens: "Dit had ik liever niet geweten." Het was een verdrietig moment.

Onlangs deed zich weer een situatie van ernstige teleurstelling voor. Ik heb het er met onze oudste over. "Ik heb er geen goed woord voor over. Het valt me smerig tegen." "Ik weet het mam", zegt ze "en dat gaat nooit meer over." Ze heeft gelijk. De persoon in kwestie kan van mij een ijskoude behandeling verwachten, met temperaturen ver beneden nul en een ijzige poolwind die levenslang aanhoudt.