vrijdag 12 augustus 2011

Een half mens


Een week of twee geleden overleed onverwachts een vriend die mijn ouders hun hele leven al kennen. Ze hadden niet heel veel contact, maar wel een goed contact. Het was een onverwachte dood. Op de begrafenis was er geen ruimte om nog even met elkaar te praten. Dus belde mijn moeder later nog even. En dat was goed. Het gemis is natuurlijk groot. Afschuwelijk, afgrijselijk waren de woorden die zijn vrouw heel eerlijk gebruikte voor het verlies dat ze geleden had. Ze vertelde zich maar een half mens te voelen. En dat is denk ik nog optimistisch uitgedrukt, want ik denk dat je je feitelijk minder dan een half mens voelt: je andere helft is er niet meer en jijzelf bent ook gebutst en gekneusd. Het verhaal raakt me. Je weet het natuurlijk: in een harmonieuze relatie raak je zo op elkaar ingespeeld dat je op den duur yin en yang wordt. De ruwe randjes die er aanvankelijk zijn slijten, zodat je samen een perfecte cirkel vormt. Dat is heerlijk, beter kan niet. Maar het maakt je ook heel kwetsbaar, want zonder die ene helft voel je je incompleet.

Gisteravond las E. de NRC. "Hoe heette zij ook alweer, waar je ook nog wel eens geweest bent na je studie?" Ik weet onmiddellijk wie hij bedoelt. "Moet je eens kijken", zegt hij. Hij toont me een rouwadvertentie van haar man. Jong nog, misschien een jaar ouder dan wij. Met kinderen die misschien niet heel piepjong meer zijn, maar wel veel te jong om hun vader te verliezen. En zij, ook beslist nog veel te jong om zich nu al een half mens te moeten voelen.

Maar eigenlijk heeft het met leeftijd natuurlijk niet zoveel te maken. Het gemis, het gevoel niet compleet te zijn na het overlijden van je partner, is de wrede prijs van de liefde die iedere achterblijver uiteindelijk moet betalen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten