In de jaren 70 was ik er fan van, maar ik heb er
natuurlijk jaren niet meer aan gedacht. Tot Step Vaessen er als zomergast over
begon. Ik heb het bewuste fragment niet gezien, maar de naam Sandokan, riep bij
mij direct beelden op. Voor iedere aflevering van Sandokan, de exotische
avonturenserie, was ik aan de buis gekluisterd. In een enthousiaste bui nam ik
vorige week op een druilerige namiddag een fatale beslissing: ik bestelde een
DVD van Sandokan. De Free Record Shop wou er zo graag van af, dat ze 'm zonder
verzendkosten wilden toesturen. Dat had mij aan het denken moeten zetten…
Dit weekend keken de oudste en ik naar de eerste DVD
van de 3 uur durende compilatie. Het was aandoenlijk; ik kan er geen ander
woord voor vinden. Het tempo in de avonturenserie is laag. De verhaallijn in de
aflevering zou nu in drie kwartier worden samengevat. Dacht ik in de jaren 70
nog dat Sandokan een held was, nu komt hij toch echt een beetje sukkelig over.
Hij rent als een blind paard op iedere hinderlaag in. Als er geschoten wordt,
duikt hij niet, maar blijft hij gewoon doorrennen. Hij komt er niet op om even
dekking te zoeken. Wonder boven wonder komt Sandokan er steeds met een
schampschot vanaf. Verliefdheid blijft bij veelbetekenende blikken en de 'Ti
amo' van Djamila kwam voor mij -toch erg gespitst op dit soort signalen-
volledig uit de lucht vallen. Lichaamssappen zijn er al helemaal niet
uitgewisseld – niet voor en niet na deze bekentenis.
Je belandt in een andere wereld en dan bedoel ik niet
het exotische eiland waar de verhalen zich afspelen. Het is een ware tijdreis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten