Toen onze kinderen nog klein waren, lazen E. en ik ooit een artikel waarin stond dat ruziemaken kinderen traint in hun sociale vaardigheden. Dat ontlokte E. menigmaal de uitspraak: "Ze leren weer keihard bij." En dat doen ze nog steeds, tot op de dag van vandaag.
Sinds onze oudste op kamers is, is de dynamiek in huis veranderd. Toen ze hier nog 24/7 met z'n drieën rondliepen, gebeurde er altijd wel ergens wat. Nu zijn de jongste twee voor een deel van de week op elkaar aangewezen als het gaat om het bijleren. En dat gebeurt nog volop. De nobele kunst van het bekvechten viert hier hoogtij, afgewisseld met momenten van extreme aanhankelijkheid. Dat is niet veranderd.
Vorige week viel me ineens op dat iets anders wel veranderd is: ze trekken namelijk heel andere teksten uit de kast dan vroeger. Ging het toen nog van: welles - nietes, wel waar - niet waar, ik heb gelijk - het is zo omdat ik het zeg. Tegenwoordig worden er andere teksten gebezigd. Meestal gaat het om niets: om waar het pak met vlokken staat, hoeveel vlokken er gebruikt worden, dat het boterkuipje te dicht bij de een of de ander staat en ga zo maar door. E. en ik voelen ons zelden geroepen om voor dit soort dingen te gaan 'scheidsrechteren'. Vorige week becommentarieert de jongste onze zoon aan tafel. Hij is daar niet van gediend. Zij is niet onder de indruk: "Vrijheid van meningsuiting" dient ze hem van repliek. Maar hij kan er natuurlijk overheen met: "Vetorecht!" Daar heeft ze niet van terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten