Nou het is gelukt! Moeke is de lucht in geweest en we hebben prachtige dagen gehad in Edinburgh. Echt een tripje om in te lijsten. Met een appartement aan de High Street in Edinburgh zaten we in het hart van the Old Town. Moeke en zus zijn prima gezelschap, we kennen elkaar als onze broekzak en kunnen goed met elkaar, dus het was fantastisch. Mijn zus en ik sliepen op een slaapkamer. Dat is heel lang geleden. Ooit verhuisden we van het kleine huisje waar we allebei werden geboren naar een groter huis. Ik was een jaar of vijf denk ik, mijn zus een jaar of drie. In het grote huis hadden we ieder een slaapkamer: een ongekende luxe! Maar blijkbaar zaten we niet op die luxe te wachten, want nog jarenlang kropen we 's avonds bij elkaar in het eenpersoonsbed. Dat zit er nu niet meer in, maar het is nog steeds zo dat we niet snel te diep in de comfortzone van de ander zitten: we kunnen elkaar bijzonder goed verdragen. Of zoals mijn zus het zei: "Wij irritaaieren mekaar nooit."
Je eerste keer vliegen is een bijzondere ervaring. Zeker met de toegenomen veiligheidsvoorschriften is het inchecken op het vliegveld een hele onderneming. Mijn moeder is met haar twee nieuwe heupen van flink wat lichaamsvreemd materiaal voorzien, dus bij haar gingen de beveiligingspoortjes natuurlijk af. De blieper op het lichaam gaf keurig een bliepje op iedere heup. Toen die hindernis eenmaal genomen was, kon het avontuur beginnen. In het vliegtuig bleek er nog een extraatje te zijn. Twee banken voor ons zat namelijk een stel dat blijkbaar ambities had om lid te worden van de Mile High Club (de club van mensen die het ooit in een vliegtuig hebben gedaan). En wel op de bank voor ons. Zoiets zou natuurlijk heel spannend en opwekkend kunnen zijn, maar dat was het niet. Het was al met al vrij onsmakelijk. "Hij doet het helemaal verkeerd", zeg ik tegen mijn zus. "Hij zit als een wilde in haar mond te centrifugeren. Het is gewoon onsmakelijk. Eigenlijk zou iemand dat tegen hem moeten zeggen." De eerlijkheid gebiedt me echter te zeggen dat zijn vriendin blijkbaar geen moeite met zijn centrifugerende bewegingen had. Dat hebben we uitgebreid kunnen constateren, want het was geen bevlieging van affectie of lust: het was een sessie van één uur en veertig minuten.
Mijn moeder had er minder oog voor dan ik, maar ik zat dan ook aan het gangpad met geen uitzicht op het geweldige wolkendek of de spectaculaire Schotse heuvels. En dan word je natuurlijk gemakkelijker afgeleid. Achteraf bleken ze ook de terugreis in het vliegtuig te zitten, maar niet op een plek waar wij ze konden zien. Pas toen ze -net als de heenvlucht- als laatste het vliegtuig verlieten, herkende ik ze -dankzij mijn oplettende observaties tijdens de heenvlucht.
Kortom: je beleeft nog eens wat als je op stap gaat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten