Vandaag ging ik naar de fysiotherapeut. "Bent u hier bekend?", vraagt de man me. "Ja ik ben hier een paar jaar geleden nog geweest", zeg ik. Na diep graven in de computer vindt hij me: in 2007 kwam ik er ook al eens. Voor ik de fysiotherapeut belde, heb ik daar weken over geaarzeld. Zou het niet vanzelf overgaan? Zijn mijn klachten wel erg genoeg? Ondertussen probeer ik dan van alles om het zelf op te lossen: Afrikaans bukken, spierknopen verwijderen met een deegroller, noem maar op. Maar het wordt niet echt beter. Dus besluit ik dan toch maar te bellen. En vandaag kan ik er dan al terecht.
Hij loopt alles even langs en komt tot de conclusie dat een aantal gewrichten niet helemaal okee is: drie stuks maar liefst en bovendien staat mijn bekken scheef. Ik had boezemvriendin beloofd om haar op de hoogte te houden. Zij is immers dagelijks getuige van mijn gekruk op kantoor. "Ik stuur je wel even een tweet", zeg ik. En dat doe ik. Ik informeer haar over mijn mankementen en voeg daaraan toe: "Ik zou in het Midden-Oosten geen kameel meer waard zijn, hooguit een cavia." Als ik de tweet heb verstuurd vraag ik me af of ze in het Midden-Oosten eigenlijk wel cavia's hebben. Dat wil ik dan toch even weten. Een snelle zoektocht op internet leert me dat cavia's van oorsprong uit Zuid-Amerika komen. Boezemvriendin zal me deze kleine misser wel vergeven. Afijn, in de komende weken gaan we kijken of ik me weer op kan werken tot in ieder geval één kameel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten