Mijn oma plakte altijd stickertjes onder haar bezittingen. Met die stickertjes verdeelde ze haar inboedel, zodat daar na haar dood geen misverstanden over zouden bestaan. Het kenmerkte haar laconieke en nuchtere houding tegenover de dood. Die trof haar toen ze 72 was -veel te vroeg- in haar slaap. De avond ervoor was ze nog druk bezig geweest met haar grote hobby fotograferen. Zo'n onverwachte dood is voor de persoon in kwestie een zegen. Voor de achterblijvers is het onwerkelijk en abrupt.
Ik herken die houding wel. Zelf heb ik geen angst voor mijn eigen dood, ook niet na de brand -waar we er allemaal heel dichtbij zijn geweest. Ik hoop alleen dat het nog lang op zich laat wachten. Waar ik wel moeite mee heb is het onvermijdelijke afscheid dat bij de dood hoort. Vandaag nam ik afscheid van een veel te vroeg en zeer onverwachts overleden gewaardeerde collega. Een gouden man, die ik in mijn werk ontzettend zal missen vanwege zijn energie en daadkracht en omdat hij zo prettig in de omgang was. Hij kreeg het afscheid dat hij verdiende in de vorm van een prachtige dienst in de schouwburgzaal bij ons op het werk.
Stickertjes plakken doen wij ook. Mijn ouders lieten onlangs twee stoelen die nog van mijn grootouders waren, opnieuw bekleden. "Plak daar maar een stickertje voor mij onder", zeg ik tegen mijn moeder. Ook ik had thuis al spullen bestickerd: de oudste zou bijvoorbeeld de Balinese houten kop krijgen die ik bij de kringloop op de kop had getikt. Al die bestickerde spullen zijn er nu natuurlijk niet meer. Maar die gaan er natuurlijk wel weer komen. En dan gaan we gewoon weer stickeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten