En we noemen hem Törf!

Ooit zette ik onze toen nog prille relatie op het spel door E. een paar hondensloffen te geven. Achteraf bleken het ook nog beren in plaats van honden te zijn. Maar dat mocht de pret (bij mij) niet drukken. Ik heb complete eenakters opgevoerd. Dan zwaaide ik bijvoorbeeld met mijn voeten (met sloffen) op de bank en dan zei ik: "Nee jongens, dat mag niet, dat vindt de baas niet goed - niet op de bank". Meestal zat E. op zo'n moment onverstoorbaar de krant te lezen en zijn uiterste best te doen om mij te negeren. Dat stimuleerde mij natuurlijk alleen maar om er nog een schepje bovenop te doen door bijvoorbeeld mijn voet tegen E. op te werpen onder de begeleidende tekst: "Niet tegen de baas opspringen". Hilarisch vond ik het zelf. E. vond het vooral erg irritant.

Hij is altijd wars geweest van subtiele en minder subtiele hints van mijn kant om ons gezin uit te breiden met een hond. Na de brand zag ik mijn kans schoon: een hondje voor de troost, dat was toch wel het minste. De kinderen en ik zagen het al helemaal voor ons: we zouden 'm Törf gaan noemen indachtig de geschiedenis van mijn voorouders (turfschippers) en de streek waarin we wonen. En hoe zou E. na dag in dag uit te zijn omringd door Ylva, de liefste hond die je je maar kunt voorstellen, niet om kunnen zijn? Maar E. is E. gebleven, dus geen hond. 

Törf onder onze provisorische kapstok

Gisteren liep ik met onze dochters door de kringloopwinkel en daar zie ik 'm. Een massief hondje voor de troost, voor ons het hoogst haalbare. We besluiten het hondje mee te nemen. Hij weegt er flink in. Er zijn massa's levende hondjes die dat gewicht niet halen. Dat vinden ze ook bij de kassa van de kringloop. Als een van de dames de hond uit de mand tilt zegt ze weinig respectvol: "Och het is die hooooond." Voor ons mag dat de pret niet drukken. Wij hebben onze Törf gevonden, net echt.