De zondag is toch een prima dag om vreemd te moede te zijn. Het is mijn minst favoriete dag van de week. Vrijdag, dat is pas een topdag: het begin van het weekend. Twee vrije dagen voor de boeg. Heerlijk. Maar goed, hij komt iedere keer weer, die zondag.
Vandaag overvalt het me ineens dat de kinderen zo snel groot zijn geworden. Over het algemeen vind ik dat meer dan prima. Het betekent immers ook dat ik meer tijd voor mezelf heb en dat E. en ik meer tijd voor ons samen hebben. Maar goed, vandaag weegt vooral wat voorbij is. Aan het eind van de middag vertrekt de oudste naar Enschede. Onze zoon torent hoog boven me uit en zelfs de jongste is al net zo groot als ik ben. Voor mij dus geen eindeloze knuffelpartijen meer met lekker ruikende kinderen die niets liever willen dan hun moeder onder snotteren of kwijlen. Ik zou er gemakkelijk in kunnen zwelgen, maar daar krijg ik hier bar weinig ruimte voor. "We worden oud E.", jeuzel ik. "Nou zijn de kinderen alweer groot en wonen we hier in een vreemd huis." E. doet niet echt lekker mee. "Wat wil jij dan?", zegt hij. "Een graf bestellen? Een plek reserveren in het Sint Jozef?" Er zit niks anders op: ik pak mezelf maar weer bij elkaar. Lekker jeuzelen is er hier toch niet bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten