Vanmorgen deden Jehovah's getuigen weer een poging om mij te redden. "Gelooft u in God", vraagt de vriendelijke jonge vrouw. "Nee", zeg ik en in een moeite door laat
ik weten dat ik niet gered wil worden. Maar dat gaat een beetje te
snel. "Weet u dan wel dat God de aarde helemaal schoon gaat maken? En
dan ontstaat er een nieuw paradijs." Ze kijkt er verheerlijkt bij. Maar
voor mij hoeft het niet, dat paradijs. En dat komt goed uit, want ik kom
er als ongelovige hoogstwaarschijnlijk niet voor in aanmerking. Alhoewel ik hun overtuiging respecteer en de vasthoudendheid waarmee ze dat uitdragen bewonder, kap ik het toch snel af.
Jehovah's getuigen worden opgeleid om het verhaal te vertellen. Zij krijgen hier van jongs af onderricht in. Wellicht kan ik er nog iets van leren, met het oog op mijn collecteloop voor Alzheimer volgende week - bedenk ik terwijl ik de deur dichtdoe. Maar goed ik heb natuurlijk geen paradijs te bieden. Een toekomst zonder Alzheimer? Dat zou je toch ook een paradijs kunnen noemen.
Vandaag kwam de collectecoördinatrice langs. De groene collectebus staat er dus al, klaar voor actie. Ik krijg verder een tas, een folder met achtergrondinformatie en een stapel kaartjes die ik door de bus kan gooien als mensen niet thuis zijn. Maar daar ga ik natuurlijk niet voor. Ik ga deze week zorgvuldig observeren wanneer mensen komen en gaan en dan sla ik volgende week toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten