woensdag 19 december 2012

Een geval van huiselijk geweld

Je zou zeggen dat de tijd van de pukkels ver achter me ligt. Ik zou in de periode van de grote droogte en de genadeloze zwaartekracht moeten zitten. Maar goed, zelfs de laatste overtollige huidvetten weten zich bij mij nog op te hopen in een pukkel. Niet dat zo'n pukkel een schijn van kans heeft bij mij. Geen mededogen voor een pukkel. Ik ben niet van het type dat rustig gaat zitten wachten tot het geval is uitgedroogd. Grof geweld wordt er gebruikt!

Dus toen ik dit weekend een pukkel ontwaarde vlak onder mijn wenkbrauw, was hij gezien. Het was even gevoelig, maar onder druk gaf de pukkel de geest. Omdat de huid onder de wenkbrauw dun is, kwam ik toch wel enigszins getekend uit de strijd. Op zondag nam het de vorm aan van een schaafwondje. Als ik me maandagmorgen afdroog na mijn ochtenddouche, hangt er een velletje aan het schaafwondje. Ik kan natuurlijk niet met hangende vellen naar het werk gaan, dus met een ferme ruk trek ik het velletje eraf. Kleinzerig ben ik namelijk niet. Het levert een heftig bloedende plek op. In een voetbalwedstrijd zou ik onmiddellijk naar de kant zijn gehaald. Maar ik druk er een tissue op, alsof het een scheerwondje is, en zowaar: het bloeden stelpt, maar het oog is wel gezwollen. En dat neemt in de loop van de dag nog een beetje toe. Heldhaftige pogingen tot camouflage stranden kansloos. Dat blijkt wel als collega 's middags vraagt: "Wat is er met je oog?" Als ik het uitleg, zegt ze: "Ik dacht al: gevalletje van huiselijk geweld." Maar niet heus natuurlijk. We lachen er smakelijk om.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten