Zaterdagnacht zat ik nog tot 2.00 uur gebiologeerd te kijken naar het glazen huis. De oudste deed namelijk mee aan een roei-estafette voor Serious Request. Dat gebeurde op de ergometer in de buurt van de Oude Markt. Zij moest om half een 's nachts roeien. Een half uur maar liefst. Dat klinkt mij niet als een uitzonderlijk lange tijd in de oren, maar E. roeit in de sportschool wel eens een stukje op zo'n apparaat en die is na 10 minuten 'hartstikke dood', als je hem mag geloven.
"Zal ik even een sms'je naar Serious Request sturen om haar succes te wensen?", vraag ik aan E. We kijken allebei naar de niet-aflatende stroom sms'jes onderin beeld. Als ik de daad bij het woord heb gevoegd kijken we strak naar het scherm. Om 2.00 uur, ze is dan allang uitgeroeid, is het sms'je nog niet in beeld geweest. Wel zijn er al honderden sms'jes gepasseerd: Een bier graag! Het bier is op! Ik hou van je Carina xxx, gewoon een boodschap en nog veel meer van dit soort onnozele berichtjes. Het valt op dat er veel liefdesbetuigingen voorbij komen. Blijkbaar is de behoefte om dat met heel Nederland te delen voor sommigen onweerstaanbaar. "Moet jij ook niet even een berichtje voor mij sms'en?", vraagt E. Dat heb ik toch maar niet gedaan: dan zouden we immers uren moeten waken om een berichtje voorbij te zien komen waarvan de inhoud voor geen van ons een verrassing zou zijn. Maar om toch enigszins tegemoet te komen aan E's hang naar publiekelijke erkenning, bij deze: Wies mit mien kirrel*. xxx.
E. ondertekent zijn mailtjes naar mij bij voorkeur met Dien kirrel of De kirrel. Voor wie geen Gronings kent: man/kerel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten