Zondagavond kijkt E. Studio Sport. Hij is gelukkig geen dwangmatige sportkijker, maar op zondagavond kijkt hij graag. En als zijn partner in een langdurige sterke relatie met veel intimiteit en wederzijdse waardering, gun ik hem dat graag. (Heb je het idee dat de tekst hiervoor geleende tekst is? Dat klopt! Vrijdag kocht ik het voor mij nieuwe blad de Liefde en uit dat blad haal ik dit soort mooie teksten.)
Het hoogtepunt van iedere uitzending van Studio Sport is natuurlijk de wedstrijd van FC Groningen. Deze keer was de tegenstander Vitesse. E. hecht eraan dat hij de uitslag van de wedstrijd niet kent. Ooit was dat anders. Toen woonden we aan de rand van het Oosterpark en hoorden we het wel als Groningen scoorde. En als ons dat was ontgaan, dan zagen we wel aan de voorbijtrekkende supporters of de uitslag gunstig of ongunstig voor Groningen was.
Maar als het even kan wil hij het dus niet weten. Op die manier houdt hij de spanning er nog even in. Ik heb daar zelf geen behoefte aan, dus soms check ik het even. Vooral nu we het niet zo goed doen: iedere keer verwacht ik de kentering en de opmars naar boven. "Wil je het weten?", vraagt de jongste aan mij. Ik knik. Ze zoekt het op en fluistert me de uitslag in het oor. "Balen hè?", zegt ze dan hardop. "Nou bedankt", zegt E. "Nou het kan toch ook zijn dat ik dat zeg omdat Vitesse verliest?", zegt ze. Maar we weten beter: een 2-0 nederlaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten