E. en onze zoon gaan twee keer in de week naar de sportschool. Daar gaan ze met veel plezier heen. Ze werken er een vast programma af. Met nadruk op vast. Elk hun eigen programma welteverstaan.
Zo nu en dan bedenken de dames die de sportschool runnen iets leuks. En daar zitten ze dan niet op te wachten. Ze zijn er evenmin om sociaal te doen. Ze zijn er om hun programma af te draaien. Niet meer, niet minder.
"Ze hadden gisteren weer een parcours uitgezet", zegt onze zoon. "Ze vroeg ook weer of wij ook mee wilden doen." Dat is namelijk al eerder voorgekomen. Het antwoord is altijd hetzelfde en wij kennen het dus al: hij doet geen parcours, hij doet zijn programma. Deze keer was hij samen met E. "We zeiden tegelijk nee", zegt onze zoon. Hij vindt het een enorme dijenkletser. "Je moest ook een minuut lang de kikkersprong doen." Duidelijk niet iets wat ooit in aanmerking zou komen om een onderdeel van zijn vaste programma te worden. Zoveel verraadt zijn gezichtsuitdrukking wel. "Niemand vindt het wat zo'n parcours." verkondigt hij, "Ze willen alleen geen nee zeggen." Daar hebben mijn mannen dus helemaal geen last van: het zijn enthousiaste spelbrekers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten