Gisteren werd mijn zusje vijftig jaar. Ze is twee jaar jonger dan ik, maar het is alsof ze er altijd geweest is. Die eerste twee jaar zonder haar herinner ik me niet.
Zij en ik zijn allebei in het kleine huis aan de Kollerijweg geboren. Ik sliep destijds bij mijn ouders op de slaapkamer. Een wakker kind was ik. Mijn vader en moeder vertellen nog wel eens dat ze in tijgersluipgang naar bed gingen. En hoe ze dan bij ieder kikje van mij hun adem inhielden en opgelucht op het bed stortten als hun missie was volbracht.
Aan dit kleine fragment kun je al wel aflezen dat mijn ouders echte doorzetters zijn. Ze laten zich niet snel ontmoedigen. Tussen al die wakkere momenten van mij hebben ze namelijk een moment gevonden voor de conceptie van mijn zusje. Dat moet een moment zijn geweest dat ik even sliep. Daar ga ik tenminste vanuit, want ik heb er in ieder geval geen nabelevingen of trauma aan over gehouden.
Gelukkig maar dat mijn ouders zulke doorzetters zijn en dat het niet bij mij alleen is gebleven. Ik denk dat het het grootste geschenk is dat je een kind kunt geven: een broertje of zusje. Iemand met wie je op kunt trekken, iemand die met je meeleeft, waar je lol mee hebt, met wie je ruzie leert maken, iemand om van te houden en aan wie je heel veel steun kunt hebben. Natuurlijk gaat dat niet voor iedereen op, want niet alle broer- en zus-relaties hebben zo'n hoog Kleine-huis-op-de-prairie-gehalte als die van ons. Maar voor ons geldt dat helemaal. Dus bedankt pa en moe voor twee zusjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten