Als je van avontuur houdt

Toch nog gelukt: station Utrecht

Vanmorgen ging ik voor de laatste keer naar Utrecht voor een cursus. De treinreis is inmiddels routine geworden. Dat wil zeggen: dat dacht ik. Ik had gewoon even buiten de NS en Arriva gerekend. Die weten er namelijk altijd voor de zorgen dat treinreizen een avontuur blijft.

Toen ik vanmorgen op het station aankwam, bleek de trein naar Groningen als gevolg van een stroomstoring niet te rijden. Tja, en dan? Gelukkig kon E. me even naar het station in Groningen brengen. Daar kon ik alsnog in de trein stappen. De overstap in Zwolle liep gesmeerd. Zitten op een echte stoel deze keer! Wat een ongekende luxe! Het had er alle schijn van dat dit verder een vlekkeloze reis zou worden. Maar niets was minder waar. In Amersfoort ging de trein namelijk niet verder. Een kapotte trein blokkeerde het spoor waarop wij naar Utrecht zouden treinen. De trein waar ik in zat - en ik uiteraard niet alleen, ging dus niet verder. Dus iedereen de trein uit. Gelukkig ging er via een ander spoor nog wel een trein naar Utrecht. Iedereen die kon rennen rennend naar spoor 5 om daar een plekje te bemachtigen in de trein. Het was een complete survival of the fittest. Ik wil niet veel zeggen, maar ik zat er dus in. Dat wil zeggen: ik stond erin, nog net niet vacuüm gezogen. De trein was werkelijk bomvol. Zo vol, dat de conducteur niet wilde gaan rijden met zoveel mensen aan boord.

In het portaal waar ik stond was het best gezellig. Gelukkig geen onwelriekende types. Dat had ik er echt niet bij kunnen hebben. Ik stond rug aan rug met een lange man. Ik voelde zijn achterwerk ongeveer tegen mijn middel aan drukken. Stevige billen voor een man van zijn leeftijd. Hij stond voor buik aan buik met een bebrilde man. Nadat de conducteur een aantal malen had opgeroepen om de trein te verlaten, vraagt hij aan de lange man: "Gaan we nou nog vertrekken of niet?" "Dat weet je nooit", zegt de lange man. "Wat een avontuur hè, zo'n treinreis", zeg ik. Zij zien de lol er ook wel van in. De lange man heeft zijn krant smal gevouwen en leest een stukje. Dan roept de conducteur weer om dat de trein te vol is. "Wat nou vol?", zegt de lange man. "Ik kan nog een krantje lezen. In Japan telt dat niet als vol." Dat moet de conducteur uiteindelijk ook gedacht hebben, want na een aantal vergeefse pogingen om mensen de trein uit te krijgen, vertrokken we dan toch maar. Krakend en kreunend ging het verder. Later dan gepland, maar nog altijd ruim op tijd arriveerde ik in Utrecht.