Hij komt binnen en is direct vol in de lucht. Onze zoon is veel op pad, maar als hij aanwezig is, dan is hij ook echt aanwezig. Hij weet een ruimte te vullen en dat is niet alleen omdat hij 2 meter lang is. Hij zingt bij voorkeur uit volle borst of fluit een snerpend fluitconcert. Er wordt veel en hard gelachen en gepraat. Zijn telefoongesprekken worden op dusdanig hoge toon gevoerd, dat het apparaat schier overbodig is: met zijn stemgeluid kan hij kilometers overbruggen. Radiozenders lijken als vanzelf te verspringen als hij de ruimte betreedt. Hij start te kust en te keur een discussie, ongeacht de concentratie waarmee de andere huisgenoten zich op iets richten.
Zelf heeft hij een goede verklaring voor zijn gedrag. "Dat komt omdat ik het knooppunt van dit gezin ben", zegt hij. "Alles loopt via mij". Een argeloze lezer zou kunnen denken dat ons gezin dus stuurloos is bij zijn afwezigheid. Dat is gelukkig niet het geval. Wat hij eigenlijk bedoelt is dat hij zich werkelijk overal tegenaan bemoeit, gevraagd, maar meestal -en bij voorkeur- ongevraagd. Van jongs af aan is hij altijd bij opstootjes in het gezin betrokken. Hij zal geen gesprek aan zich voorbij laten gaan. Nu pas begrijp ik dat dat een logisch gevolg is van het knooppunt-zijn.
Van het zogenaamde middelste kind-syndroom heeft hij geen last. Middelste kinderen zouden namelijk minder aandacht krijgen dan de jongste en de oudste en sommige middelste kinderen zijn daarover zo gefrustreerd dat ze zelf niet voor drie kinderen kiezen. En dat is toch echt jammer, want het kan dus ook heel anders: ons middelste kind heeft nooit gewacht tot hij aandacht kreeg. Hij kwam, zag, nam en overwon. In ons geval heeft het dus heel goed uitgepakt. Ik kan het in ieder geval aanbevelen. Zo'n knooppunt wens ik iedereen toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten