We waren nog maar net thuis van ons vakantietripje naar Newcastle toen we een telefoontje kregen van de Ombudsman in reactie op de brief die we schreven. Ruim anderhalve week geleden stuurden we een brief naar de minister en naar de Nationale Ombudsman. Van de ombudsman hadden we de volgende dag een ontvangstbevestiging. Van het ministerie ontvingen we die deze week. De afhandeling op het ministerie kan enkele weken in beslag nemen. De ombudsman was er nu al klaar mee.
In een persoonlijk gesprek laat hij weten dat de Nationale Ombudsman niets voor ons kan doen. Als we bezwaar hebben tegen het heffen van belasting, dan moeten we daar de gerechtelijke weg voor kiezen. Dat kan door eerst bezwaar aan te tekenen tegen de aanslag. Ben je het niet eens met de uitslag (dat voelen we al aankomen...) dan kun je het indienen voor de belastingrechter. De afspraak is dat de ombudsman zich niet in deze zaken mengt. Ik ben teleurgesteld, maar niet echt verrast. "We hebben het juist bij u aangekaart omdat het gaat om een overstijgend belang en niet alleen om ons belang. Hoe dienen we dat belang dan als we enkel die individuele route kiezen?", vraag ik. "Het kan toch niet zo zijn dat afspraken dat blokkeren?" Hij adviseert me om de reactie van de minister af te wachten (tussen de regels door begrijp ik dat ik daar ook niet al te veel hoop op moet vestigen), het aan moet vechten en het daarnaast via de Tweede Kamer moet spelen. Daar wordt het gezamenlijk belang gediend. En het is - bevestigt hij - een kwestie die meer mensen aangaat dan ons alleen.
Ik zucht diep. Het ontgaat hem niet. "Ik vind wel dat er heel veel van ons gevraagd wordt, terwijl iedereen die ik spreek snapt dat dit niet deugt.", zeg ik. "Nou zijn wij "goed" uit de brand gekomen - behalve het verlies van al onze spullen zijn we zelf ongedeerd. Als je zelf gewond bent of iemand hebt verloren dan heb je de strijdlust toch helemaal niet om zoiets aan te gaan? Als je nagaat hoeveel strijdlust er alleen al voor nodig is om weer terug te komen op het punt waar je was, om te krijgen waar je recht op hebt, dan vind ik het schandalig dat dit nog nodig is." De ombudsman is een vriendelijke man. Hij hoort mijn relaas aan en af en toe bevestigt hij het. "Het is inderdaad vreemd. Als u als het ware in allerijl spullen had gekocht en die in opslag had gezet, was het geen probleem geweest." Ware het niet dat het aanschaffen van spullen natuurlijk ook tijd kost.
Deze weg loopt dus ook dood. Wel netjes, zo'n telefoontje in plaats van een formeel briefje. Daar hebben we er namelijk al genoeg van gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten