Onze chers propriétaires hebben een leuk leventje. Zo ziet het er tenminste uit. Ze kunnen, als ze daar zin in hebben, de weg oversteken en dan staan ze op het strand. Ons vakantiegevoel is voor hun daily business. Als ze geen zin hebben, gaan ze gewoon niet. Ze kunnen immers altijd de volgende dag weer gaan? 's Avonds gaan ze dan vaak even uit eten, met of zonder vrienden. Overdag wordt er soms gewerkt, soms niet.
Toen we hier aankwamen had ik het idee dat ze allebei in de zorg werkten, waardoor ze wisselend aanwezig zijn. Van hem wist ik het niet zeker, afgaand op de strakke scheiding in zijn haar zou hij ook iets in de financiële wereld kunnen doen. Dat dacht ik toen tenminste...
Het huis waar we met zijn allen in wonen, hebben ze denk ik van haar oma geërfd. Een deel van haar inventaris staat hier tenminste nog. Zelf wonen ze op de bovenste twee verdiepingen. De bovenste verdieping is de slaapverdieping en ze wonen op de tweede verdieping. Wij hebben hier beneden al een mooi uitzicht op zee, maar boven hebben zij vast een schitterend uitzicht. Het verhuren van de onderverdieping is een mooie manier om centen bij te verdienen. Op zaterdag ontsluit je de verdieping voor de nieuwe huurders en vervolgens kun je minimaal een week je eigen gang gaan. Het enige wat je inlevert is een deel van je privacy door speculerende onderhuurders. Ik speculeer er tenminste lekker en enthousiast op los. Op de camping was ik druk met campingobservaties, nu richt ik me compleet op de propriétaires.
Inmiddels denk ik het raadsel van het geschuif en gesleep te hebben opgelost. Wat blijkt namelijk? Onze Cher propriétaire is muzikant. Als iets mij heeft verrast is dat het wel. Dat had ik echt nooit verwacht. Maar het is wel zo. Hij zingt en speelt gitaar in een bandje met een kameraad met dreads. Die is hier regelmatig met zijn Berlingo aanwezig. Alle ramen van de Berlingo zijn afgeplakt met zilverfolie. Aanvankelijk dacht ik dat dat was om redenen die het daglicht niet kunnen verdragen, maar nu denk ik dat het zo is opdat ze op deze manier hun kostbare muziekinstrumenten ongezien in de auto kunnen zetten.
En nu kom ik dan even terug op het gesleep en geschuif. De Cher propriétaire is verantwoordelijk voor de versterking van het geluid: hij neemt twee grote boxen mee. En die schuift hij richting de trap, zodat ze die zo mee kunnen nemen. Vervolgens klikt hij zijn gitaardoos dicht. Dat gaat natuurlijk allemaal in opperste concentratie, vandaar dat er geen overleg was. En de opgewonden praatjes daarvoor? Spanning voor het optreden natuurlijk. Datskebeurt, datskebeurt!
Uiteraard heb ik deze feiten niet gecheckt. Waarom zou ik ook? Dan is er toch echt geen bal meer aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten