zondag 18 januari 2015

Wil jij mijn Anton zijn?

Anton Heijboer maakte in hoog tempo kunstwerken. Zijn vier (of waren het er nou vijf ) vrouwen waren er allemaal druk mee om zijn kunstwerken aan de man te brengen. In zijn eentje kon hij zijn harem aan het werk houden. Ik heb ooit een documentaire gezien over het ontstaansproces van zijn kunstwerken. Een aantal van zijn vrouwen prepareerden het doek en vervolgens ging Anton al hummend tekeer met zijn ogen dicht. Ik vond het fantastisch. De kunstwerken leken misschien een beetje op elkaar, maar ze zagen er verrassend goed uit voor iemand die met zijn ogen dicht werkt. 

E. zit thuis ook altijd te tekenen. Hij lijkt verder in niets op Anton. Hij heeft maar één vrouw, hij maakt geen geluid als hij tekent en ik heb hem er nog nooit op kunnen betrappen dat hij met zijn ogen dicht tekent. Maar hij maakt wel mooie tekeningen. Al jaren tekent hij wat wij een 'zwikman' noemen: een rennend, zeer flexibel mannetje met een vrolijk bungelend geslachtsdeel. "Daar moeten we iets mee doen", zeg ik allang. E. houdt er echter niet van om zijn eigen dingen in huis tegen te komen en hij houdt het nu al jaren tegen.

Maar daar is nu verandering in gekomen. Een tijdje geleden vond ik dat de tijd rijp was: E. en ik zijn met zwikman in de keramiek gegaan.

Op het moment dat ik besluit dat de tijd rijp is, weet E nog van niks. Ik bereid me zorgvuldig voor. In de kringloop tik ik een aantal bordjes op de kop en bij de plaatselijke kantoorboekhandel scoor ik keramiekstiften. Ik besluit dat we een miniserie zwikmannen in het bos gaan maken.

Ik heb twee bordjes en die prepareer ik -net als de vrouwen van Anton. Ik teken voor het bos. E. komt -net als Anton- na al het voorbereidende werk binnen en doet dan zijn ding. Zo stel ik het me voor. Ondertussen fantaseer ik over Zwikman in de stad, Zwikman op de maan en op nog veel meer plekken. Ik bak de van een bosrand voorziene bordjes in de oven en dan overval ik E. "Wil jij mijn Anton zijn?", vraag ik hem. "Dit is onze collectie Zwikman in het bos", zeg ik. Uiteraard staat er dan alleen nog maar een bos. Het zwikmannetje ontbreekt nog. Die moet E. er nog bij tekenen. "Vooruit dan maar", zie ik hem denken en hij tekent een eenvoudig zwart zwikmannetje op het bordje. Op mijn verzoek voorziet hij de bordjes aan de onderkant van de geschreven tekst Zwikman. Ik bak ze af en inmiddels zijn ze ook al in gebruik.


Het begin is er. Ik ben tevreden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten