In overtreding

Deze week keken we op HBO naar de film Get on up over het leven van James Brown. We zagen hoe James vanuit een onmogelijke positie iets van zijn leven wist te maken. Zijn talent en ondernemerszin maakten hem tot een succesvolle entertainer. Mr. Brown was 'the hardest working man in the Show business' en natuurlijk de Godfather of soul. Zijn karakter en perfectionisme maakten Mister Brown niet tot een gemakkelijke man. Hij liet een spoor van vernielingen na en kwam door zijn opvliegende karakter in de gevangenis terecht. Voor zijn bandleden was hij een veeleisende en moeilijke man. Zo deelde hij links en rechts boetes uit als ze iets deden wat niet naar zijn zin was. Dat gebeurde gewoon tijdens het optreden: een vinger was 10 dollar, 5 vingers 50.

Wij hebben hier thuis onze eigen James Brown. Onze zoon deelt namelijk ook boetes uit voor door hem gesignaleerde overtredingen. Dat deed hij al voor hij de film had gezien. Als zijn zussen bijvoorbeeld liggen of hangen op 'zijn bank' -nee, niet die op zijn kamer, maar die in de woonkamer- dan worden zij door hem bestraft met een boete van maar liefst €2700,-. Hoe dat bedrag tot stand is gekomen, is onduidelijk. 

Geïnspireerd door James Brown loopt hij hier nu voortdurend vingerwijzend door het huis. Zijn jongste zusje eet een broodje filet Americain, dat vindt hij niet om aan te zien: €20,-; zuchten om een opmerking die hij plaatst: weer €20,-. Eten van 'zijn' schuddebuikjes: €50,-; grappen over hem maken: €50.-. En natuurlijk de meest begane en ernstigste overtreding van allemaal: het plaatsnemen op 'zijn' bank. Daarvoor komt hij vingers tekort. Al met al tikt het lekker aan. Als alle boetes zouden worden betaald, dan had hij binnen de kortste keren een vette bankrekening. Maar vooralsnog wil dat nog maar niet op gang komen.

Toen wij van Schier vertrokken

Ik wil graag weg kunnen op het moment dat ik weg wil - dat ik kan gaan en staan waar ik wil wanneer ik wil. Dat is altijd al zo geweest. Daarom is het ook zo fijn om de beschikking te hebben over een fiets en een auto. Dan ben je niet afhankelijk van anderen.

Vertrekken van een eiland is voor mij dan ook een spanningspunt: je bent namelijk afhankelijk van een enkel transportmiddel waar je laag frequent gebruik van kunt maken. Gelukkig kon ik dat na een week intensieve ontspanning aan, maar toch. Vanaf Schiermonnikoog kun je geen plaatsen op de boot reserveren, tenzij je met een auto gaat. Maar daar moet je dan weer speciale ontheffing voor hebben op het eiland. En wie wil nou een auto mee naar Schier als het niet nodig is? Als je gewoon als passagier of -zoals wij- als fietspassagier gaat, is het niet mogelijk om te reserveren. Vaak is het ook niet nodig.

Maar zaterdag had natuurlijk net die ene dag in het jaar kunnen zijn dat een reservering wel nodig was. Het was het begin van de schoolvakanties in het Noorden en het zou bovendien bloedheet worden. Het plan was om met de boot van half elf te vertrekken. "Wat nou als de boot vol is?", zeg ik vrijdagavond tegen E. E. is hierin mijn tegenpool: die denkt dat alles vanzelf wel goed komt. "Dat lijkt me niet", zegt hij."Ik denk dat er dan meer mensen naar Schiermonnikoog vertrekken dan van Schiermonnikoog." "Maar stel", zeg ik "en we moeten wachten tot de volgende boot, die van half twee, dan zitten we wel op het heetst van de dag op een volstrekt onbeschutte plek te wachten." Met storm, regen en slecht weer kan me dat minder schelen, maar sinds ik in mijn puberteit een zonnesteek heb gehad, mijd en haat ik de gloeiende zon als de pest. Na enig tegensputteren van E. besluiten we dan maar om met de boot van half acht te gaan.

Foto: Frouke Kuipers

Zaterdagmorgen is het nog fris en rustig op Schier. Colonnes fietsers of wandelaars komen we niet tegen. Als we het laatste stukje naar de veerboot fietsen, zien we dat er verder nog niet veel mensen staan te wachten. Twee Duitsers op ligfietsen zijn nog voor ons. Verder vooral meeuwen, veel meeuwen. Hun ijle gekrijs benadrukt de stilte. "Nou, het valt reuze mee met de drukte hè?", zegt E. Hij heeft dikke pret. Maar goed: het lukt ons dus om op de boot van half acht op zaterdagmorgen een plekje te bemachtigen. En nu zijn we weer thuis.

Wij houden van schoon

"Je moet je aanmelden voor die actie Wij houden van schoon mam." We lopen over het strand van Schiermonnikoog. Ik vond een plastic zak in de branding en die vul ik met zwerfvuil terwijl we teruglopen naar de fietsen. "Waarom zou ik me daarvoor aanmelden? Ik kan het toch ook gewoon doen?", zeg ik. Hoogstwaarschijnlijk ontvouwt zich hier een generatiekloofje. Ik hou wel van schoon, maar ik hoef dat niet zo nodig in groepsverband te delen. "Het is een heel goed initiatief", zegt ze. "Je geeft ermee aan dat je meedoet aan het schoonhouden van publieke ruimtes." Ik vind het ook een goed initiatief.

In het opvoedingspakketje

Ik heb denk ik al een essentiële bijdrage geleverd aan een schonere samenleving. Onze kinderen zullen namelijk nooit rotzooi achterlaten. Dat is het begin. Heel simpel: als iedereen zijn eigen troep opruimt, heb je geen rotzooi. Het is bovendien arrogant en over het paard getild om het maar gewoon te vinden dat een ander jouw troep opruimt. En waarom zou je het je kinderen niet aanleren: het is namelijk helemaal niet moeilijk.  Het is me dan ook een raadsel waarom ouders dit niet in hun opvoedingspakketje stoppen.

Geen excuus

"Ik vind het echt compleet achterlijk dat je dat achterlaat", zeg ik terwijl ik een Spa blauw flesje in de plastic tas gooi. "Dit is zo'n mooi strand en dat plastic verdwijnt nooit meer." "Ze zouden hier ook wel wat meer prullenbakken neer kunnen zetten.", zegt de jongste, die eerder dan ik geneigd is te zoeken naar verontschuldigingen. "Dat is geen excuus, ze hebben het ook meegenomen, dan kan het toch ook mee terug?", zeg ik. Daar zijn we het over eens. 

Vandaag zie ik een foto van Stefan van der Kamp op Facebook van het strand van Scheveningen nadat alle vrolijke strandgasten zijn vertrokken. En dan kun je maar een conclusie trekken: de mensen die van schoon houden zijn duidelijk in de minderheid. Onvoorstelbaar. 

Stefan is met deze foto een actie gestart om niets anders op het strand achter te laten dan je voetafdruk. Ik heb het geliked en gedeeld. Kijk op Facebook bij Oneforone.