Oorlogsglas

Deze week zijn al onze kinderen door de griep gegrepen. E. en ik houden het tot nu toe nog op de been. Inmiddels zijn onze dochters weer naar school. De jongste is nu uitgeziekt, de oudste eigenlijk nog niet. Maar ze heeft volgende week een proefwerkweek en volgens haar kan ze niets missen. Dus heb ik haar maar even met de auto naar school gebracht.

Vertekend

Ook al was het huis vol, de maaltijd werd gisteren in kleine kring genuttigd. En dat was tussen de middag ook al het geval. In onze keuken -middelpunt van al mijn klusinspanningen- stond de trap nog tegen de kast geplaatst. Volkomen onverwachts ging de trap onderuit en brak in de val twee ruitjes van onze keukenramen. Blijkbaar had ik 'm te rechtop gezet. Dus moest de schilder eraan te pas komen om de ruiten te vervangen. Gistermiddag kwam hij de maat nemen. Aangezien er in een van de bovenste ruitjes ook nog een gaatje zat, kon hij die ook direct meenemen. "Dat is wel oorlogsglas hoor", zegt hij. "Als je die ene gaat vervangen en die ernaast niet, dan zie je duidelijk het verschil." Een groot deel van onze glazen is inderdaad nog zeer oud. En oorlogsglas is erg dun glas, zo legt de schilder uit. Je krijgt een soort vertekening van de buitenwereld. "Ik kan het wel krijgen hoor. Maar het is erg duur. Vroeger werd het veel gebruikt omdat het juist erg goedkoop was, maar nu is het veel duurder dan gewoon glas. Het wordt nu speciaal gemaakt voor monumenten en zo. En daarom is het duur." Nee, we hoeven geen speciaal oorlogsglas. We doen het wel met gewoon glas.

Vakman

Vanmorgen komt hij terug om de ruitjes te plaatsen. "Onvoorstelbaar zo dun als je sponning is", zegt hij. Het glas moet er met stopverf ingezet worden. "Daar moet je je in specialiseren. Het komt bijna niet meer voor." Hij kan het nog, maar hij ziet veel prutswerk. "Alles gaat op de prijs he? Vaak ben je uiteindelijk duurder uit. Want dan gooien ze het gewoon in een kortere cyclus." Of zoals bij dat monument hier in de buurt, waar ze de loodgieter de 44 ramen hebben laten zetten. "Die man heeft alles er gewoon met de vinger ingedrukt. Het ziet er niet uit." Nee, dan kun je toch beter een vakman inschakelen. Hij legt me uit dat buitenmuren -als het goed gebeurt- zo eens in de tien jaar gesaust moeten worden. Voor het verfwerk kun je -als het goed gebeurt- zo'n vijf jaar aanhouden. Maar vaak gebeurt het niet goed. "Dan gebruiken ze om de prijs te drukken gewoon goedkopere verf en dan gooien ze 'm in een cyclus van drie jaar. Ben je uiteindelijk veel duurder uit." Het verven van ons huis zou al snel op €20.000,- komen, vertelt hij mij. "Ik heb laagdikte nodig en je loopt hier achter met de laagdikte." Dus moet hij verschillende lagen gaan zetten. Laat ik nou net denken dat je de oude verflagen er beter af kunt branden? Niet dus blijkbaar. En de eeuwenoude rafelrandjes langs onze oorlogsruitjes, had ik gewoon dik in de kit moeten zetten. "Dan wordt het strak."

Afijn, het blijft aanknoeien dus, wat wij doen. Het is niet anders. Ik kan ermee leven, denk ik, terwijl ik peinzend door het raam kijk. En ja, nu zie ik het verschil ook duidelijk: drie 'strakke' glazen en drie wiebelige glazen.