Minimale inspanning - maximale smaak

Onze oudste houdt van koken. Dat heeft ze niet van mij. Mijn kookmotto is: Minimale inspanning, maximale smaak. Voor het kerstdiner heb ik als toetje Haagse bluf op het programma staan - een recept van mijn oma. Dat voldoet volledig aan het motto. Geen moeite, smaakt heerlijk. We houden een flinke portie over. "Wat moet ik daarmee?", zegt E. "Vries het maar in", zegt de oudste. Ik vind het een heel goed idee. "Misschien wordt het wel heel lekker ijs.", zeg ik. Dat roept herinneringen op.

IJs bikken

De oudste herinnert zich nog dat ik eerder ijs van yoghurt maakte. We zijn geen echte toetjeseters - dus als ik al eens een pak yoghurt meenam, dan was het voor we er erg in hadden over de datum. En als zo'n pak yoghurt dan bijna over de datum was, dan gooide ik het in een bakblik in de vriezer. Scheutje slimpie erdoor en klaar: yoghurtijs. Ik hoefde het niet weg te gooien en ijs gaat er altijd in. "We moesten het altijd met de föhn uit het bakblik halen", zegt de oudste. Het was denk ik nog voor de tijd van de siliconenbakvormen. Destijds werd onze föhn vooral gebruikt voor het losföhnen van stickers en het verwarmen van het yoghurt- of appelmoesijs (een andere specialiteit). Daarna bikte ik het yoghurtijs in stukken en dan kreeg iedereen een brok. En vervolgens probeerden we al glibberend op het bordje stukjes van het yoghurtijs af te schrapen. Dat viel nog niet mee, want het was keihard. Appelmoesijs had een iets zachtere structuur. 

Een aanrader

De Haagse bluf doet het wonderlijk wel in bevroren toestand. Het is heerlijk luchtig: ijs op zijn best zou ik zeggen. Wel snel opeten als je het uit de vriezer haalt, maar dat is vast geen probleem.

-----------------------------------------------------------

Recept Haagse bluf

Ingrediënten
2 eiwitten 
200 ml bessensap 
200 g suiker 
 
Bereiding 
Doe de eiwitten met het bessensap en de suiker in een grote vetvrije kom  en klop het geheel met een mixer tot alle suiker is opgelost en de eiwitten geheel stijf zijn geslagen. Het eiwit moet zo stijf zijn dat de kom even omgekeerd kan worden zonder dat er schuim uitvalt.

 

De eredivisie van de kerstverlichting

Als ik uit de auto stap zie ik haar. Onze kinderen zaten bij elkaar in de klas. Ze loopt een rondje. Tweemaal daags. Na de middag en 's avonds weer. Ook wij zijn -net als de rest van Nederland- in deze coronacrisis aan de wandel. "'s Avonds loop ik graag langs de lichtjes van de PB-straat", zegt ze. 

Een andere dimensie 

Wij zijn echte avondwandelaars. En in de afgelopen weken werden ook onze eigen vaste routes steeds meer verlicht. "Laten we ook eens door de PB-straat lopen", zeg ik tegen E. Direct dezelfde avond gaan we ervoor. En inderdaad: de verlichting in de PB-straat is toch even van een andere dimensie. Al van ver knippert ons de ster van Betlehem tegemoet. Ijspegels die van kleur verschieten sieren de dakgoten. Lichtsnoeren in alle kleuren zijn grillig rond kozijnen, hekken en deuren gedrapeerd. Wat dat betreft is het donker genadeloos. Iedere kleine afwijking van de rechte lijn tekent zich haarscherp af. Maar dat is niet iets waar men zich hier druk over maakt. Het geluk spat ervan af.

Grote gebaren

Op onze eigen route signaleerden we ook hier en daar wel een rendier met een arreslee. Vaak van een formaat dat in de winkel vast behoorlijk leek, maar waarvan in de tuin duidelijk wordt dat het toch eerder in de vensterbank thuishoort. Dat tref je hier niet aan. We passeren complete roedels verlichte herten. Hier is men niet bang voor een groot gebaar. "Dit zijn de betere buurten", verzucht ik. En dan komt de opmerking die E. het meest vreest: "Dat zouden wij ook meer moeten doen."

Buiten bereik

Maar ik weet nu al dat het bij ons niet zover gaat komen. Ik vind de kerstverlichting in de kerstboom namelijk al een hele toer. Eerst moet het uit de knoop en dan moet het ook nog goed verdeeld in de boom. Ik heb er geen talent voor. Sinds vorig jaar heb ik een enkel snoer. Dat maakt het een stuk makkelijker. Maar dan nog: de eredivisie van de kerstverlichting is voor mij duidelijk buiten bereik.

Te licht bevonden

Vanmorgen ging mijn moeke naar de kapper. Ze gaat sinds kort naar dezelfde sterrenkapper als ik. Omdat ze deze keer alleen een knipbeurt hoeft, is er even tijd om ook nog andere dingen te doen. Dus op naar een van de winkelcentra om een broek te kopen. 

Warriors

Moeke is een grote vrouw - in alle opzichten. Ik lijk op haar. En dat bevalt. Ooit gaf iemand mij een compliment. Ze noemde me een 'warrior', een grote sterke vrouw. Dat is mijn moeke ook. Dat bewijst ze iedere dag weer. Als je zo groot en stevig bent als wij zijn, word je misschien ook wel een sterke vrouw. Wij zijn nooit tenger en klein genoeg geweest om schattig te worden gevonden.  

Op de verkeerde plek

We parkeren voor de deur bij moekes vaste broekenleverancier. De dame in de winkel is nieuw. Ze kent mijn moeder niet, toch een vaste klant in het klantenbestand. We kijken op ons gemak even  rond. En dan komt het. "Dames, welke maat hebt u?" We kijken haar een beetje verbaasd aan. Dat is wel heel erg direct. "Ik weet niet of u het weet," zegt ze, terwijl ze ons schattend opneemt, "maar dit is een grote matenwinkel." We schieten in de lach. Te licht bevonden voor een grote matenwinkel! Wat een hoogtepunt in ons bestaan. Moeke is inderdaad afgevallen, maar ze stelt haar gerust: we zijn toch echt wel op de goede plek zijn. Ze koopt uiteindelijk een donkerblauwe broek. Maar eerlijk is eerlijk: de rest is nu toch echt een maatje te groot voor haar.

Je kunt niet blazen en het meel in de mond houden

"We doen het met zijn allen niet goed. Of in ieder geval niet goed genoeg. We gaan nog veel te veel naar de winkels of naar het werk." Kysia Hekster zegt het op de haar kenmerkende wijze - zonder met de ogen te knipperen. Ze is denk ik tijdelijk even vrijgesteld van haar taak als vaste correspondent van het koningshuis. Daar zullen ze na een aantal uitglijders ook wel begrepen hebben wat 1,5 m afstand houden en in eigen land blijven betekent. "Veel meer dan in de eerste coronagolf.", vervolgt ze. Alweer  zonder met de ogen te knipperen. 

Logisch

Het is nou al wekenlang dezelfde boodschap. En ik beluister het met stijgende verbazing en ergernis. Natuurlijk zijn we meer op pad dan tijdens de eerste coronagolf! Je houdt de winkels open. Dat doe je opdat de economie doordraait. Die draait alleen maar door als er ook verkocht wordt. Dat gebeurt alleen als mensen naar die winkels toe gaan. En als er dan natuurlijk ook mensen in die winkel staan om de koop te sluiten. En ja, om in zo'n winkel te komen worden er reisbewegingen gemaakt. En dat is niet het enige verschil met de eerste coronagolf: in principe is alles open. Dus ja, natuurlijk zijn we meer op pad. Boezemvriendin zou zeggen: Is dat easy of is dat makkelijk? Het is makkelijk. 

Advies

Als de moeder van de baas Rutte en de Jonge zou moeten adviseren, dan zou ze zeggen: Je kunt niet blazen en het meel in de mond houden. Je moet een keuze maken. De consequentie van de keuze van een gedeeltelijke lockdown ten opzichte van een volledige is dat je meer reisbewegingen hebt. Dat mensen meer op pad zijn. En dat is volgens mij zelfs ook de bedoeling: anders zou de economie immers tot stilstand komen? Het is zelfs een weloverwogen keuze lijkt mij. Tot nu toe blijkt het ook geen onverstandige keuze te zijn: onze economie wordt minder hard geraakt dan in andere Europese landen. 

Hypocriet

Dus dit is ingecalculeerd. Waarom dan dit voortdurend streng toespreken van het volk? Waarom dan dat: Eigen schuld dikke bult dat die tweede coronagolf aanhoudt. Moet je maar thuisblijven, anders duurt het allemaal nog langer. Ik vind het hypocriet. Het zou eerlijker zijn om te zeggen: Deze golf duurt langer. Dat is ook logisch, want we kiezen ervoor om de economie draaiende te houden. Het gevolg daarvan is dat jullie meer op pad zijn. Daardoor nemen de besmettingen minder snel af. Dat betekent dat we de gezondheidszorg langdurig zwaar belasten. Daarmee vragen we veel van mensen die onderbetaald en overvraagd worden. En dat is niet eerlijk. Dat is helemaal niet eerlijk. Dat realiseren we ons. 

Dat zouden ze moeten zeggen - zonder met de ogen te knipperen. 

Het is denk ik wel duidelijk waarom ik niet geschikt ben voor de politiek. 

Roze of gele oogjes

Deze week deden we een advocaatsmaaktest. Onze oudste houdt van koken en bakken. Het liefst in grote hoeveelheden. Om zichzelf in coronatijd een beetje te vermaken probeert ze allerlei (familie) recepten uit. Eerder had ze een oproep gedaan wie mee wilden doen aan de test. Niet iedereen is in voor advocaat. In de familie-app kwam nog een suggestie om bier te gaan brouwen. Grolsch schijnt een goed recept te hebben. Mijn moeder en mijn beide zussen doen mee aan de test. 

Met oogjes

Woensdagavond komt de oudste binnenstormen met een grote koelbox. Ze haalt er twee potjes advocaat en slagroom uit. Op het ene potje zitten roze oogjes en op het andere gele. Ik was alweer vergeten dat woensdag de testdag was. Ben je ook al bij de rest langs geweest?, vraag ik. Ze knikt. "Dan ga ik nu naar huis om de test te starten", zegt ze. 

Serieus werk

Het starten van de test verloopt niet helemaal vloeiend. Eerst krijg ik een uitnodiging via Skype. Dat heb ik een tijdje geleden verwijderd, dus dat moet ik eerst weer installeren. Ook bij de anderen loopt het blijkbaar niet soepel, want ze whatsappt ons dat ze ons zo gaat videobellen. Ondertussen start ik met de voorbereidingen, want mijn ervaring leert me dat je testen uiterst serieus moet nemen.

Testopstelling

Ik zet twee identieke glaasjes op tafel. De potjes erachter om misverstanden te voorkomen. Ook heb ik twee identieke lepeltjes. Je wilt tenslotte niet dat er door randverschijnselen een vertekening van de uitslag ontstaat. Mijn telefoon zet ik er in een houdertje achter. Ik ben tevreden. Mijn testopstelling is klaar. Ik proef alvast even van beide. Als de whatsapp video-oproep binnenkomt, ben ik er klaar voor. 

In beeld

De rest is al aanwezig. Mijn moeder komt direct vol de ether in vanuit een bijzonder merkwaardige hoek. Ik zie de onderkant van haar gezicht. "We hebben het al op", zegt ze. "Wij kiezen hier voor de roze oogjes." Mijn zussen sluiten direct aan. Ook zij geven de voorkeur aan de roze oogjes. "Ho es even", zeg ik. "zo werkt het niet. We moeten een smaaktest doen. Ik wil meer horen over de textuur, de nasmaak, de kleur, de zoetjes en dergelijke." "Het is zachter" slingert mijn moeder de ether in. "Moeten we niet tegelijk testen en dan stukjes brood tussendoor eten om geen smaakvertekening te hebben? Of een slokje water?", vraag ik. Doordat ik aandring komt er nog enige verdieping in de test. "Die zwarte stippeltjes in de roze oogjes, is dat vanille?", vraagt mijn zus. Ik proef live. En ook ik neig naar de roze. Maar misschien ben ik al beïnvloed door de rest. Ik spuug ook niet in de gele oogjes. We praten nog even na over de afdronk. Ik proef nog een beetje meer. Het ontaardt in dikke pret. "Weet je wat ook lekker is?", zeg ik. "Whiskey". 

Brandewijn en jenever

Het is een duidelijke uitslag. De oudste onthult de verschillen: in de ene zit brandewijn, in de andere jenever. In de jenevervariant zit meer suiker en zitten zakjes vanillesuiker. In de brandewijnvariant zit een vanillestokje. En in een van beide zaten meer eieren. Maar ik kan niet meer navertellen in welke. Twee glaasjes advocaat waren alweer een enorme uitdaging voor mijn alcoholtolerantie.

Het was een groot succes. Dus de meeste punten zijn voor de oudste. Het was wel duidelijk dat de testdiscipline nog ver te zoeken was. Daar is nog ruimte voor verbetering.

Omhoog, omhoog, omlaag, omlaag, links, rechts...

Lange tijd vond ik het overdreven. Maar ik ging uiteindelijk overstag in de eerste coronagolf: ik activeerde Netflix. En iedereen had gelijk: je kunt er niet zonder. Nu ga ik me regelmatig te buiten aan bingen - eindeloos kijken zonder reclame. Heerlijk is dat. Het valt niet altijd mee om uit het overvloedige aanbod te kiezen. Soms ben ik net zo lang bezig met kiezen als met kijken. Maar het gevoel is heerlijk: zoveel keuze. 

Technische problemen

Zaterdagavond kies ik voor Suits. En net als ik er lekker in zit, gaat het mis. Netflix reageert traag en loopt uiteindelijk vast. Na drie keer pak ik mijn laptop erbij om uit te zoeken wat het probleem kan zijn. Ik google en kom dan terecht bij Netflix help. Wat te doen? Stap 1: uitloggen. Fantastisch advies. Stap 1 wordt als volgt uitgelegd:  Geef het deactiveringsscherm weer door de volgende reeks in te voeren met de pijlknoppen op de afstandsbediening van het apparaat: Omhoog, omhoog, omlaag, omlaag, links, rechts, links, rechts, omhoog, omhoog, omhoog, omhoog. Is dit een grap? Voor de zekerheid kijk ik nog even in de url: ik ben toch echt bij Netflix help. 

Maar helpen doet het me niet. Gelukkig weet ik dat andere knopje ook nog goed te vinden: de uit-knop.

Roofgoed

Anticiperend op een volledige lockdown haast ik me naar het winkelcentrum. Ik bezoek daar de betere lingeriezaak waar ik mijn BH's aanschaf. In het begin van dit jaar raakte een van mijn Primadonna's zoek in het zwembad. Eerst dacht ik nog dat iemand mijn zwarte Primadonna per ongeluk had meegenomen. Maar de BH kwam niet terug. "Dat kun je wel vergeten', aldus mijn aquarobiclerares. En dat was bijna gelukt, maar ik kom nu toch echt een BH tekort. En het zal mij niet gebeuren dat ik bungelend de lockdown inga. Ik stel prijs op persoonlijke verzorging. Het dragen van een kwaliteits-BH maakt daar onderdeel van uit. Ook als ik thuis werk.

Geen risico 

Het is rustig in het winkelcentrum. Ik ben direct aan de beurt en vertel wat ik zoek: een zwarte Primadonna. "Sinds de gedeeltelijke lockdown is er geen winkelend publiek meer", vertelt de dame in de zaak. "Alleen maar doelgerichte kopers, zoals jij." Ik vertel haar dat ik nog een zwarte BH mis in mijn collectie als gevolg van de onfortuinlijke vermissing in het zwembad. Ze zoekt mijn gegevens erbij en haalt een aantal opties uit de kast. Ze is niet verbaasd over het verdwijnen van de Primadonna. "Als je ze kwijt bent, dan krijg je ze niet weer terug", zegt zij stellig. "Maar BH's zijn toch maatwerk?", werp ik tegen. "wat heb je daar nou aan om een BH van iemand anders mee te nemen?"

Nog sterker

"Ik kan het je nog sterker vertellen", zegt ze. Nog sterker is altijd beter. Ik ben daar dol op, dus ik knik bemoedigend. "Hier was laatst een vrouw in de zaak en die was al haar Primadonna's kwijt. Gestolen van de waslijn." Ik kijk haar verwachtingsvol aan. Ik hoop op een ontknoping. Maar die blijft helaas achterwege. "Het is roofgoed.", verzucht ze. 

Ik schaf er direct twee aan. Dan heb ik een ruime basiscollectie.  En ik weet genoeg: mijn twee nieuwe BH's gaan achter slot en grendel of worden op het lichaam gedragen. Geen risico.

Perfect samenspel

We hebben ons samenspel geperfectioneerd. E. en ik zijn al meer dan veertig jaar samen. We weten waar de een goed in is en waar de ander. Dat weten we. Allang. Zonder erover te praten. Het gaat vanzelf. Het is gemakkelijk. Soms ergert het. Dan hebben we er even discussie over. "Dat kistoe beter", zegt E. als het bijvoorbeeld gaat om cadeautjes kopen. "Doe kist ook wel", zeg ik dan. Dan is het net even te gemakkelijk.

Gas geven en remmen

Waar ik gas geef, remt E. af. Bijvoorbeeld als het aankomt op het interieur. Daar verandert E. het liefst niks. Terwijl ik altijd bezig ben om mijn 'nest' te perfectioneren. Doorgaans valt het reuze mee. In periodes dat ik het te druk heb, heb ik er zelf ook weinig energie en oog voor. Maar vooral als ik even vrij ben steekt het de kop op. E. heeft inmiddels honderdduizend variaties voor het afremmen bedacht. Van "Kiek nog mor eevm verder" tot "Liekt mie nait goud tou".

Goede aankoop

Onlangs kwam daar nog weer eentje bij. "Kom es kieken", zeg ik tegen E. Ik zit op de bank met de laptop. Op Facebook marktplaats staat een schaarlamp. Ooit hadden we er thuis ook zo eentje. Sindsdien heb ik er een zwak voor. "Woar wilst dij hebben?", zegt E. die onmiddellijk snapt dat ik in de aanschafmodus sta. Ik wijs naar een hoek van de kamer waar ons lichtplan nog niet helemaal voldoet. E. kijkt. "Leuk toch?", zeg ik. En dan komt het:"Wie kinnen der ook zo eevm van genieten". 

Bovenop het hitteplan

Ook hier is het hitteplan in werking getreden. Ik zit er bovenop. 's Morgens vroeg schuif ik onze schuifpui helemaal open voor het echte buitengevoel. Het is windstil, maar het is buiten koeler dan binnen. De weerapp heb ik constant in de aanslag, want zodra de buitentemperatuur hoger is dan de binnentemperatuur gaat alles weer dicht. Hetzelfde geldt voor de ramen boven. Dus verdeeld over de dag: open-dicht-open met een scherpe monitoring van de buitentemperatuur.

Het koel houden

De rolgordijnen blijven de hele dag dicht. Alleen de inbetween gordijnen voor de schuifpui gaan open. Dat zit op het noorden en daar hebben we de hele dag geen zon. 's Avonds gaat alles weer open met uitzondering van de inbetweens. Die gaan dan juist weer dicht om de muggen buiten te houden. Alhoewel we daar -dankzij onze kolonie vleermuizen- niet heel veel last van hebben. 

Hydrateren

En verder houden we het rustig: 's ochtends nog wat activiteit. Even op de fiets, wat boodschappen halen. En de rest van de dag minimaal bewegen: alleen van en naar de kraan en het toilet. Want een ander vast onderdeel van het hitteplan is hydrateren, hydrateren, hydrateren. En verder lezen en netflixen. En qua kleding houden we het luchtig. Dochter komt hier in de katoenen schildpad-djellaba die ik voor haar gemaakt heb toen ze naar Soedan ging, zelf kies ik voor viscose of katoen. Bij voorkeur met een raglanmouw. Of alleen een pareo.

Zelfzorg

's Avonds eten we scherp gekruid om de binnentemperatuur (in het lichaam) verder te laten stijgen dan de buitentemperatuur (in huis en buiten). Of gewoon een maaltijdsalade natuurlijk om de temperatuur in huis niet met kookwarmte op te drijven. Daarna nog even dippen in het door de jongste opgezette opblaaszwembadje en zo komen we de dag dan wel weer door. 

Zo'n hitteplan strak uitrollen is hard werken. Maar gelukkig heb ik alle tijd, want ik heb vakantie.

Als een te nauwe broek

met bril

Sinds zaterdag krijg je mij met bril. Ik hing er al een poosje tegenaan. Lange tijd hoefde ik voor veraf geen bril. Maar sinds een week of vier deed ik 's avonds een greep uit mijn royale collectie leesbrillen om tv te kijken. Zonder leesbril kon ik al een poosje niks. Dus tijd om naar de opticien te gaan.  

Arendsogen

Daar werd mijn vermoeden bevestigd: ook veraf heb ik nu +1. Voor het lezen een +3 en ergens ertussenin een +2. Zoals altijd lees ik de borden met veel gemak. "Je hebt echt een uitzonderlijke gezichtsscherpte", zegt de opticien. Mijn gezichtsscherpte is maar liefst 170% waar 100 % al prima is. "Je ziet bijzonder veel details", aldus de opticien. Ik heb dus arendsogen. Ik was uitstekend geschikt geweest om jager te worden. Dan had ik mijn buit ver voor andere jagers al zien bewegen. En ik zou vervolgens heel precies kunnen mikken - ervan uitgaand dat mijn hand-oog-coördinatie ook uitstekend is.

Droogdragen

Maar goed, zonder bril ook geen arendsogen. "Het liefst heb ik 1 bril voor alles", zeg ik tegen de opticien. Ik zie er wel een beetje tegenop. Maar als ik monturen mag kiezen krijg ik de smaak te pakken. Ik neem 2 mee naar huis en na een tijdje droogdragen, heb ik een sterke voorkeur voor de lichte bril. De volgende dag laat ik weten wat mijn keuze is. En zaterdag kon ik 'm halen. "Het is wel even wennen", zegt de opticien. "Je moet je focuspunt even vinden." 

Met bril 

Maandag heb ik 'm voor het eerst op naar het werk. Ik hou 'm de hele dag op. Dat meld ik trots als ik thuiskom. Het voelt aan als een prestatie, want ik voel me de hele dag Jannie met bril. Zodra ik thuis ben doe ik 'm af. Alsof het een te strakke broek is. Ook vandaag hou ik 'm de hele werkdag op. Op een klein incidentje na. Als collega D. mijn kantoor binnenkomt, zet ik gewoontegetrouw mijn bril af. Alsof het een leesbril is. En vanavond loop ik een rondje. Zonder bril. Lekker is dat toch. Maar ik ga er vast aan wennen.

De perfecte match

die moet je koesteren

Iedereen kent het denk ik wel: dat bloesje, die jurk, waar je geen afscheid van wilt nemen. Dat heb ik met mijn zwart gestipte bloesje. Het is het perfecte stippenbloesje: precies de juiste grootte stippen, exact de ruimte die je tussen de stippen wilt. En niet te vergeten: een heerlijk stofje. Het maakt niet uit in welke stemming ik ben, de stippenbloes kan altijd. Ik vind dat ik er altijd goed in uitzie.

Topper

Ik heb 'm nou al jaren. En het was vanaf dag 1 een topper. Het bloesje is de hele wereld over gereisd. Met mij, maar ook met mijn dochter, die 'm leende toen ze naar Soedan ging. Het viel niet mee om zo lang gescheiden te zijn van mijn lievelingsbloes, maar ik gunde mijn dochter de luxe van een 'versleten slok bezoentje'* in de hitte van Soedan. En hij stond haar ook prima bovendien.

Met liefde 

Met de jaren is het stofje zachter en zachter geworden. Het is alweer een aantal jaren geleden dat de eerste gaatjes opdoken. Maar dan repareer ik ze zo netjes mogelijk. Vanmorgen strijk ik 'm - heel voorzichtig.

Het valt niet mee

Sinds de eerste gaten erin vallen ben ik op zoek naar een goede vervanger. Ik heb al een aantal pogingen gedaan. Maar tot nu toe zonder succes. De stipjes zijn te klein of te groot, de ruimte tussen de stippen is te groot of te klein. En ook al let ik altijd goed op het materiaal, ook al is een stipje in principe altijd goed, een waardige vervanger vinden zal niet meevallen.

Een oud-collega vertelde me dat zijn vrouw vlaggetjeslijnen maakt van oude kleding. Een tweede leven voor mijn bloesje. Misschien verzacht dat het afscheid.

*versleten ruim overhemd

Supermarktontmoeting

Het is genieten

Eerder trof ik 'm wel op feestjes. Dat was in de vorige eeuw. Hij was een paar jaar ouder dan ik en was altijd samen met zijn vriendin, nu zijn vrouw. Ik was er dan samen met E, nu mijn man. 

Tegen het lijf

Een aantal jaren geleden liep ik 'm voor het eerst weer tegen het lijf in een supermarkt even verderop. Ik herkende hem niet direct, maar toen ik het eenmaal zag was het ook niet meer te missen. Destijds was hij een krullenbol met een heel eigen humor. Je kon met hem lachen. Tegenwoordig heeft hij ook al zijn haar nog - misschien iets minder krul, spierwit, maar nog een volle bos. En je kunt nog steeds met 'm lachen.  

Coronamoe

Vanmorgen doe ik mijn wekelijkse boodschappen in de Lidl. Het is er rustig. Ik passeer hem als hij bij de kassa in de rij staat. "Moi, hou ist?", zeg ik. "'t Mout weer doan wezen", zegt hij doelend op de coronamaatregelen, "nou mout ik die lopen loaten". Hij spreekt luid, zijn stem gruizig, en hij lacht hard. 

Geil

Als ik al mijn boodschappen heb gehaald, brengt hij zijn kar terug. De zon is net door de wolken gebroken, het is vochtig warm. "Smoezeg weer nait?", zeg ik. "Joooaah, geil weer", schettert hij over de parkeerplaats. Ik schiet in de lach. "Goa doe mor gaauw noar hoes tou, dat liekt mie beter", zeg ik. Hij lacht en gromt. 

Supermarktontmoetingen. Ik ben er dol op.

Nice

Lang voordat het nice werd

Ik weet nog precies wanneer ik het voor het eerst hoorde. Het was in het programma First Dates en het was niet de Engelse serie. In dat geval zou het me namelijk niet opgevallen zijn. Nee, het was in de Nederlandse versie van First Dates. Twee jonge mensen wisselen hun verhaal uit en over en weer bestempelen ze dat als 'nice'. Leuk dus. Maar dat zeggen ze niet. Ze kiezen voor 'nice'. Als zoiets je opvalt, dan hoor je het ineens overal. De volgende avond hoor ik het Matthijs van Nieuwkerk zeggen bij DWDD. Dat had je toen nog. 'Nice', zegt Matthijs. Hij bedoelde ook weer 'leuk' of  'mooi'. Maar op de een of andere manier lijken die woorden ineens niet meer dezelfde zeggingskracht te hebben.

Afschuwelijk vooruitzicht

Gisteren staat mijn jongste dochter naast me. 'Nice', zegt ze. Er is al flink wat tijd verlopen tussen het moment dat ik het voor het eerst hoorde bij First Dates en gisteren. Mijn jongste is dus geen vroege volger. 'Nice' is heel gewoon geworden. En dan dringt het afgrijselijke besef tot me door: ergens in de toekomst zal ik het mij op een onbewaakt ogenblik ook laten ontvallen. Dan zal ik - zonder dat ik er erg in heb- in plaats van leuk of mooi 'nice' zeggen. Wat een afschuwelijk vooruitzicht.

Lang leve de caracona!

Wel snel eten met warm weer!

Vroeger noemden we een cornetto een caracona. Dat was ik helemaal vergeten. Tot onze schoonzoon zei dat zijn ouders een cornetto een caracona noemen. De caracona was het meest luxe ijsje in het assortiment: een hoorntje met roomijs en chocolade met een paar nootjes. Net als de cornetto nu dus. Meestal at je geen caracona: je nam een dubbeldekker van waterijs die je doormidden kon breken. Tenminste, dat deden wij.

De caracona is terug 

Bij ons in huis is de caracona nu weer helemaal terug. In het taalgebruik en in de vriezer. Dat laatste natuurlijk omdat het het seizoen is. En in het taalgebruik omdat het een perfecte naam is. Veel beter dan cornetto.

Hoe de caracona een cornetto werd

Waarom dan toch een goede naam inruilen voor een minder goede? Waarom heeft de caracona plaatsgemaakt voor de cornetto? Zoiets gaat bij mij jeuken. Dus zoek ik het op. Ik vind de uitleg bij Verdwenen merken. Het zit namelijk zo. Unilever nam in de jaren '80 de concurrenten Caraco en Davino over. Davino staat voor De Aangenaamste Versnapering In Nijmegen en Omstreken. (Wat een verrijking van mijn algemene kennis en wat een FANTASTISCHE NAAM. Sorry voor de hoofdletters, maar het moest echt even.) Waar Caraco voor staat is onbekend, wel staat er dat het een iconisch ijsmerk is, dat zijn superijsje caracona noemde. Tot Unilever anders besloot. Het wilde zich op gebied van consumentenijs vooral richten op Ola en besloot daarom enkele jaren later de ijscollectie van Caraco uit de handel te halen. En zo werd het iconische caracona-ijsje een flauwe cornetto.

De caracona is terug

De nieuwste ontwikkeling is dat het merk Caraco nu door Unilever weer van de plank is gehaald als naam voor suikervrije ijsjes. Dat noem ik nog eens een indrukwekkend staaltje hoe help ik een iconisch ijsmerk grondig om zeep. Maar dan hadden ze natuurlijk buiten een kleine verzetshaard in de provincie Groningen gerekend. Hier in huis heeft de caracona zijn rechtmatige plek weer ingenomen.

Met dank aan mijn schoonzoon en zijn ouders.

Vermaak in tijden van corona

Je mouten joe waiten te redden

We zitten lekker opgehokt in huis. E. zet een muziekje op. Het is onze favoriet voor een rustige zondagmorgen, This one's for him: A tribute to Guy Clark. Eentje om je echt lekker thuis bij te voelen. "Lekker muziekje pa", zegt onze zoon. "Doar kist hom wel mit geworden loaten", zegt hij tegen mij.

Fitness disco fever

We zitten in coronamodus. We maken het ons in huis zo aangenaam mogelijk. En we zoeken zoveel mogelijk bezigheden in huis. Ik maak een lijst aan op spotify voor mijn fitnessactiviteiten binnenshuis. Ik lag tot nu toe droog te sporten en dat bevalt me toch niet. Een beetje muziek erbij vind ik toch net iets fijner. Dan voelt iedere vorm van beweging natuurlijker aan. Ik kijk even op mijn overjarige minipad op spotify. Het valt me op dat ik mijn eigen afspeellijsten niet zie. Alleen die, die we gebruikt hebben voor het open huis; allemaal nummertjes met fire erin. Disco inferno kan natuurlijk op mijn lijst. Ik zoek verder op  fitnessplaylists, maar dat spreekt me eigenlijk allemaal niet aan. Onze aquarobiclerares maakt altijd fijne lijsten. Maar zo makkelijk is dat helemaal niet. Disco uit de 70's misschien, bedenk ik. Ik vind er eentje genaamd Disco fever. Die ga ik volgen.

Door de mand met Mahotella Queens

Bij de aanbevolen cd's zie ik er eentje van de Mahotella Queens. Nog nooit van gehoord, maar ik luister even. E. kijkt op. "Mahotella Queens", zeg ik "Leuk". "Ja", zegt E. "Daar heb ik gisteren ook naar geluisterd." Het blijft even stil. "Zit jij op mijn Spotify Premium?", vraagt hij. "Dat zou best kunnen", zeg ik. Ik noem nog een paar titels. En ja, ik zit inderdaad op E's spotify premium. "Ik heb je hele smaakvolle lijst overhoop gegooid met hysterische fitnessmuziek en lekkere discomuziek", zeg ik. "Doar kist die din wel weer mit geworden loaten", zegt onze zoon.

Ik kan mezelf echt heel goed vermaken. 

Even bijgepraat door Jaap

Ik geef Jaap het groene licht

Vanmorgen ben ik even weer bijgepraat door Jaap van Dissel. En de Tweede Kamer ook natuurlijk. Jaap van Dissel is de frontman van het RIVM en ik ben fan van hem. Ik kijk graag naar de tabellen en grafieken die Jaap uiterst grondig toelicht. Ik ben vandaag verheugd om te horen dat de R0 onder de 1 zit. Dat betekent dat een besmette persoon minder dan 1 ander persoon besmet. En dat hebben we nodig om de coronacrisis tot stilstand te brengen. Dat is mooi, maar we moeten voorzichtig blijven, drukt Jaap ons op het hart. Als we de maatregelen loslaten, dan kan dit ook heel snel weer oplopen.

Boodschappensurvival 

Ik ben fan van Jaap omdat hij rustig blijft -op het onderkoelde af. Hij doet niet mee aan het hijgerige gedoe, maar blijft rustig koersen. Dat hebben we nodig. Als de kamervragen aan bod komen, schakel ik de tv uit en ga ik op pad voor de wekelijkse boodschappen. En dat is in tijden van corona een heel avontuur. Ik merk dat de maatregelen hier door de lokale middenstand ook nog weer zijn aangescherpt na vorige week woensdag. Moest ik toen alleen mijn karretje ontsmetten, nu sta ik ook even in de langgerekte file om toegelaten te worden. Bij de bakker ben ik alleen en mag ik plaatsnemen in vak 1. Er mogen maar 3 mensen tegelijk in de winkel - meer laat het winkeloppervlak niet toe als je anderhalve meter afstand in acht moet nemen. Op een normale zaterdagmorgen staan we er gemakkelijk met 10+ opgehokt in de ruimte. Bij de Trekpleister loop ik keurig de eenrichtingsroute. Nergens wordt nee verkocht. Of je moet al desinfectiegel of een thermometer willen kopen. Dat gaat nu even niet.

Thuis laad ik alles weer uit. Mijn wekelijkse uitstapje zit er weer op.

Fronsland en dampende dijen

en verrafelde teksten

Deze week gingen E.en ik naar een concert van het Rosa Ensemble. Het Rosa Ensemble speelt stukken van en geïnspireerd op Captain Beefheart. E. is fan van de Captain. Ik vind het sinds jaar en dag hysterische ***muziek. Maar goed. E. was nieuwsgierig en hij kocht twee kaartjes. Dus ging ik mee. Dat noem je dan echte liefde.

n Apaarte

Ik had al snel in de gaten dat ook de interpretatie van de Captain van het Rosa Ensemble mij niet kon bekoren. Maar ik had van tevoren al geen hoge verwachtingen. In de aankondiging stond het volgende: Rosa is The Magic Band met eerbetoon aan Captain Beefheart. Hans Dagelet is de Captain. Hij gromt, sist, spuugt en verrafelt de vertaalde teksten. En daar ging het wat mij betreft mis. Ik ben geen fan van Captain Beefheart, maar hij is wel authentiek, een beetje gek. n Apaarte zou je in het Gronings zeggen. Hans Dagelet speelt Captain Beefheart en dan wordt het gek doen in plaats van gek zijn. En dat is niet hetzelfde.

Vertaalde teksten

We blijven niet het hele concert. In de pauze zegt E: "Ik heb wel een indruk". Dat is het sein om op te stappen. "Herkende je de teksten?", vraag ik later aan E."Fronsland - dat was letterlijk vertaald", aldus E. Dat heb ik niet gehoord. "Dampende dijen", zeg ik. Daar heeft E. dan weer niet van terug.

Diep donkerblauw

streven naar roze

Bij ons op het werk zijn we druk in de weer met leefstijl. Meer bewegen, gezond eten. Kortom, we doen helemaal mee. En ik natuurlijk ook. Gistermiddag kon je tussen de middag een stresstest doen. Geen ingewikkelde snoeren of draden, maar een biodot op je hand. De biodot reageert op lichaamstemperatuur en dat zegt weer iets over je stressniveau. Een vriendelijke dame plakt 'm op mijn hand. Hij begint al snel te verkleuren. Ik krijg er een kaartje bij, zodat ik precies weet op welk stressniveau ik zit. Zwart is zeer gespannen, rood is gespannen, geel is licht gespannen, groen is gefocust, lichtblauw is kalm, donkerblauw is ontspannen en roze is zeer ontspannen.

Gefocust op groen

Mijn stip kleurt al snel groen en dat blijft de hele middag zo. Ik ben gefocust. Wanneer het tegen vijven loopt, begint het een beetje donkerblauw te worden, maar het groen overheerst. Ook tijdens de autorit naar huis. Boezemvriendin zit de hele middag donkerblauw te zijn. Andere collega's kleuren ook groen. Geen zwarte stippen in onze omgeving gelukkig.

Ik ga voor roze

's Avonds wordt de stip overtuigend donkerblauw. Ik ben ontspannen. Natuurlijk ga ik voor roze en dat deel ik met mijn gezin. "Als jij gaat zitten kijken of die stip roze wordt, dan gaat dat niet gebeuren", zegt zoon. "En ben je al roze?", vraagt mijn dochter als ze terugkomt van haar sport. "Nog niet", zeg ik. Ik ben lichtelijk teleurgesteld. "Misschien ook maar goed," zeg ik om mezelf te troosten. "dan ben je misschien wel zo ontspannen dat je geen spierspanning meer hebt en alles laat lopen." En dat willen we natuurlijk niet. Afijn, na 24 uur biodot (met kleine onderbrekingen voor handen wassen, douchen en sporten), kan ik maar tot een conclusie komen: donkerblauw is voor mij het hoogst haalbare.

Hebben is houden

Daar lijkt het wel op

"Jannie, bistoe dat dij aal zit te soezen over n BH?" Ik heb net gevraagd of mijn BH inmiddels gevonden is. Mijn aquasportlerares vindt het maar vermakelijk. Mijn verdwenen BH zorgt voor veel hilariteit onder het personeel. "Hest nait maarkt dat de boudel meer wiebelde?", vraagt ze. Geloof me, dat was me niet ontgaan. "Hou hest dat din had?" Ik doe het verhaal nog maar eens uit de doeken: ik ben met BH om het zwembad binnengekomen en zonder weer vertrokken. Ergens onderweg ben ik 'm kwijtgeraakt. Dus het zwembad is absoluut de crimescene. En als het geen crime is, dan moet ie toch ook daar weer opduiken. Dus vraag ik het nog maar een keertje. Maar tot nu toe zonder resultaat. De BH blijft spoorloos.

Fatalisme en doorvragen

Op het werk komt het verhaal me op de nodige doorvragen te staan. Collega sprak er met haar man over, die ook in een zwembad werkt. Volgens hem hoef ik er niet op te rekenen dat ik mijn BH nog weer terugzie. En ook hier in het zwembad zijn ze niet optimistisch. Met Oost-Groningse fataliteit klinkt hier: "Dij zugst nait weer." Zo werkt dat blijkbaar. De baas heeft een aantal specifieke doorvragen. Hij wil graag weten of ik de BH in een gemengde zone of in de speciale vrouwensectie ben kwijtgeraakt. Dat is natuurlijk van belang voor het daderprofiel. Ik weet eigenlijk helemaal niet of er wel strikt gescheiden zones zijn in het zwembad. Het pad langs de kluisjes is in ieder geval gemengd. Dat is namelijk de toegang tot het zwembad. Dus ik denk dat je kunt zeggen dat ik 'm in de gemengde zone ben kwijtgeraakt. De baas heeft er met een oud-collega over gesproken met wie hij vorige week een hapje at. Die dicht hij expertise toe op het gebied van lingerie. Volgens de baas was zijn tekst: "Hebben is houden". En daar lijkt het wel op. Het is een flinke schadepost, ook gezien de emotionele schade. Misschien dekt de verzekering het wel.

GEZOCHT: zwarte Primadonna - voorgevormd

Het is een raadsel.

Maandagavond stort ik me zoals iedere maandag weer in het water voor een aquarobicles. Zoals gebruikelijk ben ik precies op tijd. Niet te vroeg, maar ook niet te laat. De zwemmers staan al voor de poortjes te wachten. Die mogen er pas na ons in. Als zij er al staan, kan er van relaxed omkleden geen sprake zijn. Dus ik verwissel mijn kleren snel voor mijn badpak. Binnen een mum van tijd sta ik met de dumbells te springen in het water. Ik kan het iedereen aanraden.

Klamvochtige zoektocht

Mijn minst favoriete moment komt na de les. Dan moet de natte boel uit en moeten de droge kleren over het klamvochtige lichaam. Ik vis mijn kleren eerst uit het kluisje en dan uit de tas. Bij het uitpakken blijkt dat mijn BH ontbreekt. "Vast uit de tas in het kluisje gegleden ", denk ik nog. Maar nee, geen BH in het kluisje. Misschien in het pashokje waar ik me heb aangekleed? Ook niet. Dan moet ik 'm dus tussen het pashokje en het kluisje hebben verloren. Ik loop nog even rond, maar ik zie geen BH. En het is geen exemplaar waar je gemakkelijk overheen kijkt: van redelijk formaat, zwart en voorgevormd. Geen hobbel(s) die je zomaar neemt. Dus er is vast iemand die 'm gevonden heeft.

Gevonden voorwerpen 

Ik meld me dan ook bij de vriendelijke jongeman aan de balie. "Is hier misschien een BH binnengebracht?", vraag ik. "Ik ben die van mij kwijt." Ik zie aan hem dat het geen vraag is die dagelijks gesteld wordt. Hij lijkt enigszins in verlegenheid gebracht. Hij verzekert me dat er geen BH is ingeleverd.

Thuis vertel ik dit vreemde voorval. Ik zie drie mogelijke scenario's:

1. Iemand denkt dat haar eigen BH uit de tas is gevallen en neemt 'm mee. In dat geval komt zij er thuis achter en dan zal de BH er de volgende week weer zijn.
2. Iemand met precies mijn maat BH vindt 'm net zo mooi als ik en neemt 'm mee. Dan zie ik de BH niet terug.
3. Er loopt een BH-snuiver -een neef of nicht van de lustkapper- rond in het zwembad en die had maandag zijn of haar geluksdag. Ook in dit geval zie ik de BH niet weer terug.

Het was een mooi exemplaar, dus ik hoop natuurlijk op scenario 1.