Roze
Vorig weekend waren we bij mijn moeder en toen zagen we een van de twee oudsten voorbij komen. Ze was aan het rolschaatsen. Haar rolschaatsen zijn fluoriserend roze. Ze lijken op skeelers en zo noemt ze ze vast ook. Ze rolschaatst onder supervisie van haar vader. Op de stoep trekt ze ze nog even steviger vast. En daar gaat ze dan weer. Indrukwekkend voor een vijfjarige.
Van ijzer
Ook wij hadden een periode waarin we regelmatig rolschaatsten. Die zagen er toen nog heel anders uit. Mijn zusje had een paar rolschaatsen met vier wielen met een stopper ervoor. Van de overbuurvrouw kregen we een vooroorlogs paar, zodat we ook samen konden schaatsen. Die rolschaatsen hadden ijzeren wielen. En de stopper voorop ontbrak. Als we bij de dijk naar beneden schaatsten, kon je met die rolschaatsen met ijzeren wielen flink vaart maken. Stoppen was eigenlijk geen optie bij een afdaling. Dat had op zijn minst tot gebroken enkels geleid. Op een vlak stuk ging het niet zo hard. Het was namelijk al een hele toer om de rolschaatsen van de grond te krijgen. Ze waren loodzwaar.
Een andere wereld
Achteraf bekeken was het natuurlijk levensgevaarlijk. Maar er was toen nog niet zoveel verkeer. Het dorp was onze speeltuin. We speelden onder en rond de houtzaagmolen. In de zomer werd er in het (drukbevaren) kanaal gezwommen. We kregen mazelen. We kenden nog mensen die polio hadden gehad. We zeiden nooit dat iets tof was. Eerder te gek. We braken een dubbellikker door. We fietsten op eigen kracht. We hadden drie Nederlandstalige kanalen op TV. Zondags gingen we een stukje rijden met de luxe wagen. Van een sportschool hadden we nog nooit gehoord. Hardlopen deed je niet voor de lol als je volwassen was. En we hadden alleen maar offline tijd.
Het lijkt een eeuwigheid en tegelijkertijd nog maar kort geleden.
De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.
De soundtrack bij de blog is:
.jpeg)
