Bodytalk

Ik denk met verlangen terug aan de tijd dat zweten voor mij een onbekend fenomeen was. Ook al was dat misschien minder gezond. Zweten helpt je immers je warmte kwijt te raken. Ooit liep ik een zonnesteek op. Hoogstwaarschijnlijk omdat ik de warmte niet goed kwijt kon. Maar ik zweette niet. Ik breide mohair truien en schapenwollen truien. En ik droeg ze! Maar ik zweette niet. Tegenwoordig hoef ik midden in de winter maar naar een bolletje mohair te kijken of het zweet breekt me uit.

Het ligt aan jou

Het is zeer onaangenaam. Ik heb een goede deodorant, dus het ruikt niet echt, maar het is nat. Bovendien lijkt het zich te concentreren in mijn nek, onder mijn ogen, op mijn bovenlip. 'Jezus wat is het weer smoezeg*', zeg ik regelmatig. Gisteren nog. Ik vraag aan collega D.: 'Is het hier nou zo warm of ligt dat aan mij?' 'In dit geval ligt het aan jou', zegt ze. Dat is hoe wij op het werk met elkaar omgaan: we winden er geen doekjes om. En dat is fijn.

In de nek gegrepen

Dus onderhand vraag ik me af of het ook maar iets met het weer te maken heeft. Ik ben vrij gemakkelijk door de premenopauze, de menopauze en de postmenopauze heen gerold. Maar hoogstwaarschijnlijk word ik nu nog even in de nek gegrepen door de postpostpostpostmenopauze met zweetaanvallen. Wat een ergernis.

Op een gegeven moment gaat het over. Dan kom je op een leeftijd dat je altijd koud bent. Dan kan de verwarming flink omhoog en dan kunnen de mohairtruien weer op de pennen. Ik hoop dat ik dat nog mag meemaken.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

*smoezeg is Gronings voor benauwd, klam weer. 

Brandalarm

Het is nog rustig op het werk. Veel deuren blijven dicht. Maandagmiddag worden we opgeschrikt door het brandalarm. Alle deuren slaan dicht, zodat het gebouw in compartimenten wordt opgedeeld. We werken met veel nieuwe collega´s. Voor hen is het de eerste keer dat ze een brandalarm meemaken. 'Wat nu?' is de vraag. 'We gaan naar beneden en naar buiten', zeg ik. We verzamelen ons voor het mooie oude hoofdgebouw waarin we werken. Het is mooi weer en er wordt gemoedelijk gebabbeld: wat zal het zijn, zien we al ergens rook, is het een oefening, of gewoon vals alarm? Het is eigenlijk een uitstekende manier om als collega's even met elkaar aan de praat te raken. Als er geen rookpluimen verschijnen loopt een aantal van ons weer naar binnen. Weer aan het werk. Maar dat is niet de bedoeling, de oorzaak is nog niet bekend. De jonge BHV-ster stuurt ons weer naar buiten. Veiligheid voorop. 

Geen paniek 

Er was een tijd dat het brandalarm in ons gebouw ongeveer net zo vaak afging als mijn wekker. Het gevolg was dat we bij een alarm allemaal rustig bleven zitten. Er is nooit iets gebeurd, maar als een alarm te vaak voor niets afgaat, dan werkt het ook niet. Inmiddels weet ik beter. Ik weet hoe snel brand kan gaan nadat ons huis elf jaar geleden afbrandde. "Hoe is dat nu voor jou dan?', vraagt collega D. Heel attent van haar. Het is prima, verzeker ik haar. Ik raak niet in paniek, maar ik zal het brandalarm nooit meer negeren. 

Wel alert 

Gistermiddag zit ik in mijn thuiskantoor te werken. Er gaat geen brandalarm, maar nu ben ik wel zeer gealarmeerd. Ik ruik brand. Het is dichtbij, dat weet ik zeker. Ik gooi het dakraam open en klim op de hobbytafel om goed te kunnen kijken of ik iets kan zien aan het dak of de goot. De lucht is doordringend. Als ik uit het raam hang, zie ik de oorzaak van de brand. Het is een containerbrand. De overburen zijn aan het opruimen of verbouwen en iets in de ijzeren container heeft vlam gevat. Er is een enorme rookontwikkeling. Ik doe snel alle ramen dicht. De buurman probeert het met een tuinslang te blussen, maar het vuur is gretig. Het laat zich niet zomaar blussen. Uiteindelijk blust de brandweer de brand. De lucht vervliegt gelukkig snel weer. De ramen kunnen weer open. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Planeet B&B vol liefde

Mijn moeder en mijn zusje keken jarenlang the Bold and the beautiful. Ze leefden erg met iedereen mee. Mijn vader dacht zelfs eens dat er een bekende was overleden toen hij ze hoorde praten. Je zou dus zeggen dat mijn moeder het snapt als haar zusje C. en ik praten over B&B vol liefde. C. en ik leven namelijk erg mee met de mensen van B&B vol liefde. Wij bevinden ons op planeet B&B vol liefde. Mijn moeder duidelijk niet. 

Heerlijk mens

C. vindt Debbie -net als ik en de rest van Nederland- een heerlijk mens. Het is onze favoriet. Debbie is net zo oud als ik. Dus ik kijk met extra belangstelling naar de kandidaten die op haar pad worden gestuurd. "Als ik ze vergelijk met E. vind ik ze allemaal zo oud", zeg ik. Alhoewel ik moet toegeven dat Paul wel een leuke man is. Ik hoop dat daar iets ontstaat. 

Persoonlijke verzorging

"Wat vind je van Bram?", vraagt C. Bram lijkt tot zover een aardige jongen. Dat is meer dan je van de andere deelnemende mannelijke B&B-houders kunt zeggen. Dat zijn griezels, aanstellers, ongelikte beren of een combinatie daarvan. Maar voor mij is het een afknapper dat ik bij Bram te weinig tekenen van persoonlijke verzorging zie. Met name het gegraai in de schapenvacht van de ram Abbas en in die van zijn hond Doggo staan me tegen. Voor Bram namelijk geen oppervlakkig aaitje; hij gaat er vol in. Iedereen die wel eens een schapenvachtje of een nieuwe schapenwollen trui heeft gehad kent de geur. Dat is niet eentje die je constant in je neus wilt. 

Gillend gek

De woonomgeving van Bram zou mij ook helemaal niet aanspreken. Ik zou binnen een dag gillend gek worden van al die naaldbomen. Je ziet namelijk niks. Alleen naaldbomen. En zoals zijn -inmiddels afgevoerde- gast Yamie-Lee zegt, dat trek ik echt niet. Als echte Groningse wil ik ver kunnen kijken. Dat is zo diep in de genen verankerd dat het zelfs overerft. De oudste zat nog in een autostoeltje toen ze "Weg, weg!" riep naar de bomen langs de kant van de weg.

Nog een week op planeet B&B vol liefde en dan landen we weer op aarde.  

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Der Sommer ist vorbei

Vorige week reed ik naar Delfzijl voor een afspraak. Ik rij door landelijk gebied en er wordt druk geoogst. Het is even droog en nu kan het. Straks moet het stro nog geperst en dan kan er weer geploegd worden. Dan is het land weer klaar voor een nieuwe cyclus.

Weemoed

Het stemt me enigszins weemoedig, omdat het einde van de zomer dan in zicht is. Niet dat ik de warmte ga missen. Daar ben ik niet van. Blote benen en blote voeten, die ga ik missen. Maar vooral het licht.  Je kunt nu al merken dat het 's avonds sneller donker wordt. Ik mis het nu al. En in november, december en januari is het helemaal bar. 

Geen BBQ

Een beetje vreemd misschien, die weemoed zo midden in de zomervakantie. Ik weet nog dat we een keer in augustus in Oost-Duitsland op vakantie waren. We kampeerden en het leek ons leuk om eens te barbecueën. Dus wij op zoek naar een weggooi-barbecue (dat deed je toen nog  gewoon zonder schuldgevoel). We konden er geen vinden, dus schoten we een -niet al te vriendelijke- winkeldame aan. Ze hadden ze niet meer. "Der Sommer ist vorbei.", zei ze. Precies dat gevoel had ik. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Moeke Beere

Onze zoon was bij zijn geboorte de kleinste van onze drie kinderen. Dat zou je nu niet meer zeggen. Hij is ruim twee meter, leeft op grote voet en heeft een indrukwekkende spiermassa. Die laatste waarneming is volgens hem toe te schrijven aan mijn roze brilletje. Maar ik krijg steeds meer signalen die op het tegendeel wijzen. Mijn beeld is wel degelijk fel realistisch.

Grote jongens 

Ik ga nu in de zomervakantie ook twee avonden in de week naar de sportschool. Mijn aquajoglessen liggen namelijk stil in de zomer. Op de donderdagen tref ik onze zoon in de sportschool. Ik werk mijn oefeningen af in het deel dat voor hem de opwarmruimte is. Hij verdwijnt na de warming up naar de ruimte voor de grote jongens. Veel van de jongens in de sportschool doen alles voor een goede spiermassa. Bijvoorbeeld alleen kip met broccoli eten en iedere dag trainen. Onze zoon gaat net als ik twee keer in de week naar de sportschool. Hij eet normaal. Toch drukt en trekt hij net zoveel gewicht als de andere jongens in de sportschool. Het heeft hem daar de bijnaam Beere* opgeleverd. Volgens de andere jongens kan het niet anders dan dat het genetisch bepaald is. 

Ik spreek het niet tegen. Dat heb ik ook altijd gezegd. 

Gespot

Mijn oefenprogramma neemt niet zoveel tijd in beslag. Dus als ik klaar ben, loop ik even naar de andere kant om hem kort te groeten. Laatst vertelde hij dat ik werd herkend als zijn moeder. Een van de jongens van de sportschool had gezegd: Ik docht aal: dij het de Beere moakt. Dat is moeke Beere. En nu gaat het: Doar hest heur weer: moeke Beere.

*Oost-Gronings voor beer

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Een toevalstreffer

Voor de kinderen is het nog altijd een van de favoriete vakantieverhalen. We reisden met ons nog jonge gezin naar Denemarken om daar twee weken in een huisje door te brengen. De reis verliep voorspoedig. Tot ik op de plek van bestemming de autodeur uit de auto trok. Stond ik daar met de deur in de hand. Ik schrijf het nog altijd toe aan metaalmoeheid. Voor de mannen van de plaatselijke garage was het een bron van vermaak. Ze stonden ons eerst serieus te woord. Daarna hoorden we ze achter gieren van het lachen. Ze konden ons nog niet helpen ook. We moesten een flink eind verderop naar een dealer. Die vertrok zijn gezicht niet: het kwam vaker voor. 

Flintstone 

In afwachting van de reparatie reden we met de deur aan de imperial vastgeknoopt. Gelukkig heeft E. fantastische knooptechnieken. Als we gingen rijden, ging het raam open en hield E. het handvat aan de buitenkant vast. De halve vakantie hebben we tot groot vermaak van onze kinderen als de familie Flintstone door Denemarken gecrosst.
In onze eigen garage noemen ze me sindsdien (en na nog een aantal andere kleine dingetjes) zonder schroom -en waar ik zelf bij ben- 'de sloper'. 

Bureaustoelhangen

Vandaag sta ik op het werk te praten met collega´s. Ik sta en hang een beetje over de rugleuning van een lege bureaustoel. Het is aan het eind van de werkdag en de fut is er een beetje uit. We zijn druk in gesprek als de rugleuning ineens losschiet. We nemen de schade op. "Volgens mij kun je 'm er zo weer opdrukken", zegt collega. Maar ondanks inspanningen van ons beiden, lukt het niet. Uiteindelijk gooien we de handdoek in de ring en bellen we ons facilitaire servicepunt. We beantwoorden vragen over het type stoel en het serienummer en nou is het wachten op een nieuwe stoel of een reparateur. 

Ik wil er verder maar een ding over zeggen: HET IS TOEVAL!

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.