Kom op zeg!

Boomerang freecard van Monoumo

Ik zit in de auto als ik het hoor: Johan Cruijff heeft postuum een hoge onderscheiding gekregen van de Spaanse overheid. Hij is geëerd met een gouden medaille in de koninklijke orde voor verdiensten in de sport. Als bij donderslag word ik overvallen door ergernis. "Dat is toch achterlijk?", zeg ik later tegen E.

Mijn ergernis zit vooral in het postume karakter van de onderscheiding. Want waarom pas nu hij dood is? Wat heb je daar nou aan? Waarom niet toen hij nog leefde? Johan Cruijff is dan wel niet zo oud geworden, maar 68 jaar is oud genoeg om een momentje te vinden om hem te onderscheiden. Want dat hij onderscheidend en een gouden medaille waard was, dat was niet iets van de laatste jaren. Het was van meet af aan  duidelijk. Voor iedereen.

Ik vind dat je mensen altijd bij leven moet onderscheiden of complimenteren. Daar moet je nooit mee wachten. Direct doen. De enige reden om iemand postuum te onderscheiden is als je iets recht wilt zetten. Dus als je altijd gedacht hebt dat iemand een schurk was, maar plotseling -in het licht van de geschiedenis- blijkt hij een held te zijn. Dan klopt het. Maar hier klopt niets van. Johan Cruijff is altijd een held geweest. Kom op zeg!