Ik weet nog precies wanneer ik het voor het eerst hoorde. Het was in het programma
First Dates en het was niet de Engelse serie. In dat geval zou het me namelijk niet opgevallen zijn. Nee, het was in de Nederlandse versie van First Dates. Twee jonge mensen wisselen hun verhaal uit en over en weer bestempelen ze dat als 'nice'. Leuk dus. Maar dat zeggen ze niet. Ze kiezen voor 'nice'. Als zoiets je opvalt, dan hoor je het ineens overal. De volgende avond hoor ik het Matthijs van Nieuwkerk zeggen bij
DWDD. Dat had je toen nog. 'Nice', zegt Matthijs. Hij bedoelde ook weer 'leuk' of 'mooi'. Maar op de een of andere manier lijken die woorden ineens niet meer dezelfde zeggingskracht te hebben.
Afschuwelijk vooruitzicht
Gisteren staat mijn jongste dochter naast me. 'Nice', zegt ze. Er is al flink wat tijd verlopen tussen het moment dat ik het voor het eerst hoorde bij First Dates en gisteren. Mijn jongste is dus geen vroege volger. 'Nice' is heel gewoon geworden. En dan dringt het afgrijselijke besef tot me door: ergens in de toekomst zal ik het mij op een onbewaakt ogenblik ook laten ontvallen. Dan zal ik - zonder dat ik er erg in heb- in plaats van leuk of mooi 'nice' zeggen. Wat een afschuwelijk vooruitzicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten