TLC voor Martin

Vanmiddag fietsen de jongste en ik naar de kringloop. We gaan op zoek naar een klein flesje dat matcht bij mijn olielampje. Olielampjes zijn namelijk mijn nieuwste obsessie. Gisteren sneuvelde er eentje van mijn set en dat kan ik niet over mijn kant laten gaan. Het glazen balletje waar de lont doorheen gaat heeft het overleefd dus die gaat mee op flesjesjacht. Op zoek naar de juiste maat en een aardige match. In de kringloop vind ik al snel een aantal goede opties. We laden ze allemaal in het mandje en kiezen uiteindelijk de beste uit. De rest gaat terug.

Geslaagde sessie 

Het is sowieso een geslaagde sessie. Ik scoor nog een vaas, een beeldje voor mijn tentoonstellingsrek, een taartplateau en nog een aantal olielampjes. Op weg naar de uitgang komen we langs de stoelen. Meestal besteden we daar niet zoveel aandacht aan. We zijn immers voorzien. Maar deze keer valt mijn oog op wat mij een Dutch Designklassieker lijkt. Ik aarzel niet en zet mijn mandje erop. Een prijsje vinden we niet. De jongste gaat op zoek naar de verantwoordelijke voor meubels en die komt ons vertellen dat de stoel voor €3,50 voor ons is. Er staat al een tijdje een man te kijken in de hoop dat wij even bij de stoel weglopen. "Dat lijkt wel een Gispen is het niet?", zegt hij tegen mij. "Daar lijkt het inderdaad op", zeg ik. "Wel jammer van die bekleding", zegt hij.

Dat is een understatement, want de bekleding is niet minder dan een daad van grof geweld tegenover het elegante stoeltje. Het is een stugge grijze bejaardenstof. Omdat we op de fiets zijn, kunnen we de stoel niet direct meenemen. Dat is nog een klein probleempje. Als ik direct betaal en beloof dat ik 'm vanmiddag ophaal, dan mag ik 'm hebben. Zo spreken we het af.

Martin

We fietsen naar huis en rijden direct terug. We zetten de stoel bij terugkomst midden in de kamer. Ik kruip direct achter de laptop en zoek de stoel op. Het blijkt inderdaad een designklassieker. Het is een stoeltje van Martin Visser uit de Spectrumserie. De SE 21, maar wij zullen 'm natuurlijk naar goed gebruik Martin noemen. Ondertussen fantaseren de jongste en ik over de kleur waarin het stoeltje bekleed zou moeten worden. Zij gaat voor bruine stof, ik voor zwart leer. "Zal ik de bekleding er eerst afhalen?", zegt ze. "Ik ben benieuwd wat eronder zit." Zo gezegd zo gedaan: ze schroeft de stoel uit elkaar en geduldig verwijdert ze de bekleding. De opwinding stijgt naarmate ze vordert, want wat blijkt? De originele bruine bekleding zit er nog onder! Als alles eraf is blijkt dat de bekleding nog helemaal gaaf is. We halen de stoomreiniger er nog even over, ze schroeft 'm weer in elkaar en nou staat Martin in onze woonkamer te pronken.

Sticker eronder

De jongste is opgetogen. "Hier gaat zeker mijn sticker onder. Deze wordt later voor mij.", zegt ze. "Ik was er tenslotte bij. En als ik 'm dan krijg, dan gaat 'ie heel veel TLC krijgen." "TLC?", vraag ik. "Tender love and care", zegt ze. Tja, daar valt niets tegenin te brengen. Het is duidelijk echte liefde tussen Martin en de jongste. Daar wil ik natuurlijk niet tussen komen.