One size fits men
Een van de hoofdstukken in het boek heet One size fits men. In onderzoek en ontwerp is de man de standaard, terwijl vrouwen toch de helft van de wereldbevolking uitmaken. Zo wordt er bij het ontwerpen van auto's uitgegaan van de man, waardoor vrouwen vaak ernstiger gewond raken bij ongelukken. Een piano is gemaakt op de reikwijdte van een mannenhand, waardoor vrouwen sneller geblesseerd raken als ze piano spelen. Het 7/8 klavier werd pas gemaakt toen een getalenteerde man met kleine handen er problemen mee had. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Werk en gezondheid
Uit onderzoek blijkt dat medewerkers in de zorg het meest met agressie te maken hebben. Maar ook in dat onderzoek is geen rekening gehouden met het onderscheid tussen mannen en vrouwen. Zou je dat wel doen -eigenlijk redelijk voor de hand liggend, omdat het merendeel van de medewerkers in de zorg vrouw is- dan blijkt dat vooral vrouwen in de zorg veel met agressie te maken hebben. Schokkend is ook de medische component: vrouwen reageren anders op medicijnen dan mannen. Symptomen uiten zich anders bij vrouwen dan bij mannen. Testen worden vaak op mannen uitgevoerd, omdat de invloed van een vrouwencyclus in onderzoek wordt gezien als een complicerende factor. Daardoor geldt de mannelijke maat. Vrouwen sterven vaker aan een hartaanval dan mannen, omdat het vaak niet herkend wordt. Vrouwen hebben vaak geen last van druk op de borst en pijn in de linkerarm. Als je het verschil niet onderkent, kun je er ook geen passende actie op ondernemen.
Weggelachen
Natuurlijk kent iedere vrouw voorbeelden uit haar eigen geschiedenis. Mijn moeder werkte in de jaren vijftig in een naaiatelier. Toen de (mannelijke) kleermaker ziek werd, kreeg ze zijn werk erbij. Het leek mijn moeder logisch dat ze dan ook het salaris van de mannelijke kleermaker zou krijgen. Heel fair en een goede deal, dacht ze. Ze deed immers niet alleen zijn werk, maar ook haar eigen werk nog gewoon. Ze werd door de mannelijke eigenaren weggelachen. Daar kon toch echt geen sprake van zijn. Ze besloot op te stappen. Vlak voor haar vertrek boden ze haar toch het salaris van de kleermaker aan. Maar ze mocht er met niemand over praten. Maar dat aanbod kwam te laat. Ze is vertrokken naar een baan waar ze minder verdiende, maar wel serieus werd genomen. Nog altijd verdienen mannen meer voor hetzelfde werk dan vrouwen.
Kinderopvang
Voor mijn generatie was het al beter. Waar mijn moeder nog automatisch ontslagen werd toen ze ging trouwen, was dat voor onze generatie al niet meer het geval. Maar toen ik in 1992 zwanger werd van de oudste, was het in de praktijk nog niet gemakkelijk om te blijven werken. Ik wilde graag dat mijn dochter naar de kinderopvang ging. In onze door mannen bestuurde organisatie was echter nog geen regeling voor kinderopvang. En het kinderdagverblijf nam geen particuliere klanten aan. Dus de enige weg naar binnen was via een organisatie. Uiteindelijk heb ik het zo geregeld dat mijn werkgever zijn naam verbond en ik de kosten droeg. Daarna heb ik het in ons personeelsblad gepubliceerd, zodat vrouwen die in eenzelfde situatie zaten - en voor wie deze optie een oplossing was- het ook op die manier konden regelen. Dat ik het zo kon regelen, lukte alleen omdat ik dichtbij het bestuur werkte en ze wilden graag dat ik dat bleef doen. Anders had ik geen schijn van kans gehad.
Voor wie het wil weten, raad ik het boek van Caroline Criado Perez aan. Het boek verdient het om gelezen te worden. Zeker omdat ze voor wat ze beweert en staaft met onderzoek, wordt bedreigd en belachelijk gemaakt. We hebben dus al veel stappen gezet, maar we hebben nog een lange weg te gaan.
De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.
De soundtrack bij de blog is:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten