De barbaar in mij

Ooit sprak ik met iemand die zich verbaasde over de oergevoelens die loskwamen als gevolg van sport. Ze woonde een sportwedstrijd bij waar iemand vol fanatisme riep: "Moak m òf". 

Zou dit haar zijn: de barbaar in mij? Uit de film Ronal Barbaren

Woensdag betrap ik me erop dat ik hetzelfde denk als ik de beelden zie van de twee terroristen die koelbloedig een agent executeren in naam van Allah. Blinde razernij overvalt me. Hoe durf je, hoe kun je? Zo weinig respect voor een mensenleven. Maak ze af. Oog om oog, tand om tand. Pak je een van ons, dan pakken wij er een van jou. Het is de barbaar in mij die spreekt.

Als ik even nadenk, dan weet ik dat je dat zo niet doet. Ik hecht aan beschaving. Zodra het verstand gaat spreken, raakt de barbaar in mij op de achtergrond. Ik wil natuurlijk dat ze de terroristen pakken. Ik wil dat ze lang en akelig boeten voor hun vreselijke daad. Ik wil dat ze beseffen wat ze hebben gedaan, voelen wat de mensen voelen die hun naasten op zo'n afgrijselijke manier verloren hebben. Dat diepe verdriet, de pijn. Levenslang. En dat ze zich realiseren dat zij daarvoor verantwoordelijk zijn. Dat- en gevangenisstraf natuurlijk.Als je niet om kunt gaan met de vrijheid, dan verdien je die ook niet.

Als ik even nadenk, dan weet ik dat denken in wij en zij niet opschiet. In een samenleving leef je samen. Als je daar deel van uitmaakt, dan respecteer je de normen en waarden in die samenleving. Doe je dat niet, dan is er geen plek voor je in die samenleving. Met hun barbaarse daad plaatsen de daders zich buiten de samenleving. Ze namen het leven van twaalf mensen en meer. Ze beroofden ons van veiligheid en van ons laatste restje onbevangenheid. Ze zetten bovendien met hun aanslag de plek van miljoenen vredelievende moslims in de westerse samenleving verder onder druk.

Een barbaarse daad brengt de barbaar in je naar boven. Maar laat dat voor even zijn. Het is erg genoeg dat twee mannen twaalf levens namen. Meer kunnen wij ze niet laten nemen.