Schaamteloze toeristen

We zitten met de jongste een weekje op Schiermonnikoog. En ik zeg het maar direct eerlijk: we hangen hier schaamteloos de toerist uit. We maken ons schuldig aan allerlei delicten waar de modepolitie ons onmiddellijk voor op de bon zou slingeren. En dat niet alleen: we staan echt in de hoogste aankeutelstand. Een dergelijke vorm van ontspanning kan mijn lichaam maar moeilijk verdragen. Ik ben dus traditiegetrouw niet fit, maar dankzij de aankeutelstand been ik het nog net allemaal bij. 

A perfect day

Ik schets het verloop van de dag even. We komen langzaam op gang. De jongste slaapt uit. Zover zijn E en ik nog niet. Wij beginnen op tijd met het lezen van een boekje. Kopje thee, kopje koffie,even douchen. Een greep in de tas voor alweer zo'n bepaald geen lichaamomhelzende outfit (waar ik anders wel heel erg voor ben!). Rond het middaguur - de jongste is dan inmiddels ook ontwaakt- fietsen we naar de Spar. Dat doen we niet doelgericht, maar echt piano-aan. Inmiddels hebben we onze outfit dan gecompleteerd met een hoedje en een zonnebril - ook als die uitrusting strikt genomen nog niet echt nodig is. In de Spar maken we het leven van de echte Schiermonnikogers tot een hel door ongericht rond te dolen en te overleggen over elke aankoop: 'Zullen we...?', ' Hebben we...?'. Ondertussen zijn die echte Schiermonnikogers allang blij dat wij ons tenminste aan de grondregels van basislichaamsbedekking houden. Die regels worden hier namelijk op grote schaal overtreden door mensen die het echt niet kunnen hebben. Na een korte siësta -waarin de jongste nog even weer naar het dorp fietst om de boodschappen op te halen die we ondanks goed overleg zijn vergeten- stappen we op de fiets om na een rondje over het eiland terecht te komen bij de zee. En daar gaat het natuurlijk allemaal om. Daar storten we ons vol overgave in. Na een hapje eten hier of in een plaatselijk etablissement, kakken we dan opnieuw in. Boekje, tv, bankhangen en naar bed.

En vandaag hebben we weer zo'n dag.

Vanuit de broekzak

Woensdag is mijn vrije dag. In de loop van de dag loop ik de tuin even in om alles even weer bij te werken. Als ik in huis terugkom, heb ik twee gemiste oproepen van de baas. Eentje via facetime en een gewoon telefoontje. Dat lijkt dringend, dus ik bel direct terug. De baas neemt op dat moment niet op. Ondertussen ben ik al zover dat ik klaar ben voor een crisis. Ik check mijn mail: niks, vervolgens schaal ik op naar RTV Noord, ook daar niks wat met mijn werk te maken zou kunnen hebben. Dan maar naar Nu.nl en de NOS app. Maar ook daar geen calamiteiten die verband zouden kunnen houden met het werk. Ik besluit het er maar even bij te laten en wacht een telefoontje af. Maar er gebeurt verder niks die dag.

Controleverlies

De volgende dag komt de baas achteloos binnenlopen. "Oh ja, die twee telefoontjes, die kwamen vanuit mijn broekzak". Direct er achteraan als om zichzelf te excuseren: "Dat heeft G. ook vaak". Collega G. is met vakantie en hem kan nu van alles worden aangewreven.  "Wat gebeurt er dan in vredesnaam in je broekzak?", zeg ik.  Dat blijft een beetje vaag. Het was duidelijk een momentje van controleverlies in die nauwe broekzak. Misschien toch overstappen op een bigasspocket?

Het is de passie

Alweer mooi geheeld, dankzij de SOS-crème

Ik kom met een lelijke kras op mijn arm op het werk. "Wat is er gebeurd?", vraagt collega. "Het is de passie", zeg ik. Ik hou ervan om de werkelijkheid een beetje op te leuken. In werkelijkheid is de kras veroorzaakt door een pruimenboom. Ik ben tegenwoordig namelijk druk in de weer in de tuin. Dat is mijn nieuwe hobby geworden en daarmee werk ik er hard aan om een droom uit te laten komen: ik wilde namelijk altijd al graag groene vingers hebben. Ik heb ze nog niet, die groene vingers: regelmatig help ik iets om zeep en ik kom vaker wel dan niet geschonden uit de tuin. Maar eerlijk: dat kan de pret echt niet drukken. Bovendien doet een beetje SOS-crème wonderen.


Met passie heeft zo'n kras helemaal niets te maken. Inmiddels weet ik dat. Ik ben namelijk aan het binge-kijken naar de serie Masters of Sex. De (geweldige!) serie gaat over de onderzoekspioniers Masters en Johnson. Zij deden vanaf de jaren '60 baanbrekend onderzoek naar de menselijke seksualiteit. Met hun onderzoek namen zij allerlei vooroordelen over met name de vrouwelijke seksualiteit weg. Een van de dingen die ik en passant opdeed tijdens een binge-kijk-sessie is dat het zetten van je nagels in je partner niet echt iets met passie te maken heeft. Het is een onwillekeurige reflex van je lichaam, een fysiologisch verschijnsel, net als het samenknijpen van je handen en het strekken van je voeten tijdens een climax. Maar mijn drijfveer om de werkelijkheid op te leuken is nou eenmaal sterker dan die wetenschap.

Wachten op de mum bod hype

Kijk ook naar het bij deze foto behorende artikel over de dad bod.

Mannen kunnen opgelucht ademhalen. Ze kunnen stoppen met hardlopen en sportschoolbezoekjes. Wat blijkt? Een gezellig buikje, A-cup man boobs en weelderig borsthaar zijn helemaal in. Als je echt in de smaak wilt vallen bij vrouwen, dan cultiveer je het 'papalichaam', ofwel de dad bod.  Het atletische lichaam is uit - het wasbordje schrikt vrouwen zelfs af. Niet om naar te kijken, maar wel bij je (potentiële) partner. De dad bod is de laatste internethype, overgewaaid uit Amerika.

Bodytalk

Hoe ik aan die wijsheid kom?  Ik kreeg een voorgesteld bericht van Libelle op facebook. De voorgestelde berichten zijn in plaats van de advertenties gekomen. Libelle pikte deze trend op en attendeerde mij erop - ook al ben ik niet bevriend met Libelle. Maar dit gebaar stel ik natuurlijk op prijs. Ik ben graag op de hoogte van de laatste trends als het gaat om bodytalk en ik deel dit dan ook graag. 

Binnen handbereik 

Ik ben blij met deze hype: hoe heerlijk is het als het ideaalbeeld voor alle mannen binnen handbereik ligt? Ook het deel over lichaamsbeharing spreekt me aan. Als flitsbezoeker van het programma Adam zoekt Eva verbaas ik  me namelijk al langer over de trend om je te ontdoen van alle lichaamshaar. Een volledig kaal lichaam - in de meeste gevallen met uitzondering van de hoofdhuid- maakt een geweldige eerste indruk bij de deelnemers van dit programma. De deelnemers vinden het 'netjes' als er geen schaam- of okselhaar te bekennen valt. Tot mijn verbazing. Tot nu toe weet ik dat aan het feit dat ik overduidelijk niet tot de doelgroep behoor. Ik vind het namelijk een uiterst onnatuurlijk, buitengewoon onvolwassen, onmannelijk en a-seksueel gezicht. Het mannelijke geslachtsdeel knapt er echt niet van op als het ontdaan van alle haar in ontspannen toestand als een naaktslak aan het lichaam bungelt.

De terugkeer van het schaamhaar

Maar ook bij Adam zoekt Eva zag ik dit seizoen de kentering. "Heeft hij nou schaamhaar?", vraag ik aan E. als ik de potige Denis in beeld krijg. Bij nadere beschouwing blijk ik gelijk te hebben: Denis heeft een gecontroleerd bosje schaamhaar. En alhoewel hij de enige is, staat dat kleine bosje schaamhaar zijn populariteit niet in de weg. Integendeel! Verder heeft Denis overigens beslist geen dad bod.  De Eva's kunnen de druk van een perfect mannenlichaam blijkbaar goed aan.

En nu afwachten...

E. maakt zich klaar om te gaan hardlopen terwijl ik dit schrijf. Hij trekt zich niks aan van dit soort trends en trekt zijn eigen plan. En waarom zou hij ook? Met de E bod is namelijk nog nooit iets mis geweest. Ondertussen wacht ik rustig af tot de eerste tekenen van de mum bod hype zich gaan aftekenen. Er is tenslotte maar een iemand nodig om een hype te beginnen.