Leerpuntjes

"Is het dan nooit af?" We hebben een gesprek op het werk en collega stelt me de vraag. Ik heb net verteld dat ik graag iedere dag iets nieuws bijleer. Dat ik mezelf altijd afvraag: "Wat kan ik hier zelf mee?" Of ik nou een boek lees, tv kijk of iets anders. Het gaat vanzelf. Thuis noemen ze me om die reden competitief. Het is mijn dagelijkse competitie met mezelf. Dat is al zo zolang ik me herinner: een dag niet geleerd is een dag niet geleefd. Voor mij is dat niet vermoeiend, mijn omgeving vindt dat soms wel vermoeiend. "Nee, het is nooit af", zeg ik. Ik heb een intrinsieke drive om me voortdurend te verbeteren. En daar is altijd ruimte voor. Vandaag heeft de jongste een aantal leerpuntjes voor me.

Economisch model 

Rond tien uur klap ik mijn laptop dicht. "Nu stop ik ermee", zeg ik. Ik heb vakantie, maar het werk was nog niet af. Dan ga ik door tot het af is. Vrijdag, zondag, maandag en vandaag dus nog even aan aan de slag. Het is een bron van voortdurende kritiek van met name de jongste twee. Onze zoon is een groot liefhebber van het economisch model. Ik werk meer dan het aantal uren dat ik betaald krijg en dat past niet in dat model. Voor mij is het resultaat van mijn werk belangrijker dan het exacte aantal uren dat ik investeer. Ik wil tevreden zijn over mijn werk. Aan de andere kant word ik natuurlijk wel afgerekend op het aantal uren en niet op het resultaat. Dat kan ik niet ontkennen en dat wringt soms ook. Hij vindt dat ik heel verkeerd bezig ben omdat ik mijn werk volgens hem belangrijker vind dan mijn werkgever. "Anders zouden ze er wel voor betalen.", is zijn moeilijk te weerleggen logica.

Verbeteren

Ook de jongste is ontevreden over mijn tijdsbesteding. Ze heeft deze dagen het rijk even alleen. Haar zus zit in Enschede en haar broer is een paar dagen in Duitsland. En dan heeft ze graag onverdeelde aandacht. "Nu moet je ook echt stoppen!", zegt ze. "Je hebt vakantie!!" "Je hebt gelijk, het is nu ook afgelopen", zeg ik. "Dat ga ik later echt anders doen als ik kinderen heb", moppert de jongste terwijl ik mijn spullen opruim. Dat juich ik toe. Het is een goede zaak als kinderen iets hebben om te verbeteren. Je moet er toch niet aan denken dat je perfecte ouders hebt.

Rolmodel

Het is me blijkbaar aan te zien dat ik er niet te zwaar aan til. "Je moet niet vergeten dat je een rolmodel bent.", spreekt ze me vermanend toe. "Breng ik het er niet best vanaf?", vraag ik. "Nee, op dit punt niet. Je bent veel teveel met je werk bezig. Ik zie echt wel leerpuntjes. Voor jou en ook voor papa." E. lijdt aan hetzelfde euvel: teveel op zijn werk geconcentreerd. Laat ik nou denken dat we ons leven juist heel erg op de kinderen hadden ingericht. Ze hebben bijvoorbeeld nooit een buitenschoolse opvang gezien en zijn nooit overgebleven tussen de middag. Tussen de middag kwamen ze thuis. Dat kon, omdat E. thuis werkt. 's Middags was ik er als ze uit school kwamen. Vakanties probeerden we thuis te zijn. Maar ik werk inderdaad wel veel thuis.

Ik ben natuurlijk altijd bereid om mijn leven te beteren. En vandaag is daar een uitstekende dag voor. We gaan vandaag met z'n tweeën op stap. "Hoe heb ik het er vandaag vanaf gebracht met dat leerpuntje?", vraag ik haar vanavond. "Ja ging goed", zegt ze. Weer wat geleerd vandaag.