zondag 11 februari 2018

Een kreupele zebra

Ik ben een gelukkig mens. Volgens mijn oudste is dat het gevolg van een lichte hersenafwijking. Er worden volgens haar teveel stoffen van het een of ander in mijn hersenen aangemaakt. Ook is er hier in huis een theorie dat ik overal teveel geel in zie. Iets wat de rest van mijn familie lichtblauw vindt, bestempel ik tot mintgroen. Wat ik okergeel vind, vindt E. oranje. Ik zie alles dus te zonnig in. Afijn, het maakt niet uit. Het is een afwijking waar je heel goed mee kunt leven. Prima zelfs. Zo'n afwijking zou ik iedereen gunnen.

maar dan zonder sleuteltje

Atelierroute

Een van de dingen waar ik erg gelukkig van word is de kringloop. Ik ben dol op de ontdekkingstocht en het onverwachte van spullen die al een heel leven achter de rug hebben. Om de spullen tentoon te stellen, heb ik een aantal tentoonstellingsrekjes die samen een atelierroute door ons huis vormden. Uiteraard heb ik die rekjes ook bij de kringloop gekocht. En in hun eerste leven waren het gewoon cd-rekken. Tot vreugde van E.  concentreert de hele atelierroute zich op dit moment in de hal. 

Springende zebra

Mijn meest recente aankoop voor de atelierroute is een kreupele blikken zebra. Die kocht ik een paar weken geleden. Als ik opgetogen met de zebra de deur uitloop, komt er een oudere man naar me toe en zegt. "Die zebra kan springen". Hij zet 'm op een tafel en drukt erop. Er gebeurt niets. "Ik denk dat je een sleutel nodig hebt", zeg ik. Maar die is er niet bij natuurlijk. 

Aankoopbeleid

Er zit geen uitgekiend aankoopbeleid achter mijn aankopen: mijn oog moet erop vallen en het moet iets met me doen. Zo ben ik zeer gehecht aan mijn lelijke steigerende dikke paardje met veel te kleine oortjes. Of aan mijn drinkende Mexicaantje met een dikke buik. En nu dus een kreupel zebraatje zonder sleutel. "Ooit vind ik er nog wel eens een sleutel bij", zeg ik tegen E.

Waarde

Als het kan laat ik het prijsstickertje eronder zitten, zodat mijn nageslacht later kan genieten van de door mij verwachte waardevermeerdering. Over de waarde van mijn aankopen zijn de meningen hier in huis wel verdeeld. "Als ik doodga, wil ik niet dat jullie om mijn collectie vechten", zeg ik tegen mijn kinderen. Die denken dat het zo'n vaart niet zal lopen. Onze zoon heeft er zo zijn eigen kijk op. "Zeker om wie ze in de container mag gooien?" 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten