Get out of my way!

Get out of my way!

Vorige week - en eigenlijk de week ervoor ook al- werd ik gegrepen door de griep. Ik heb me er een week tegen verzet, me ervan overtuigd dat het een fikse verkoudheid was, maar uiteindelijk bleek er geen ontkomen aan. De koorts vloerde me. Het pakte stevig aan: dat betekende ruim een week niet achter de laptop. Ik moest er niet aan denken. Je bent bijna vergeten hoe het is - zo zonder social media, zonder voortdurend op internet rond te hangen. Het was rustig, heel rustig, maar ook wel bijzonder prikkelarm.

Niet blij

Ik ben geen blije zieke, ik ben prikkelbaar. Ik wil namelijk aan het werk. Vroeger wilde ik per se naar school. Iedere keer als ik ziek word, vertelt mijn moeder weer hoe ik altijd alles op alles zette om toch naar school te gaan. En hoe zij daar -stom genoeg- soms ook nog in meeging. Dat is nu wel afgelopen. Omdat mijn moeder weet hoe ik in elkaar zit, belt ze op strategische momenten. Op zondagavond bijvoorbeeld. Omdat ze weet dat ik - ziek of niet ziek- het dan toch maandag op het werk 'even wil gaan proberen'. Al hoestend sta ik haar te woord. "Als jij denkt dat je iemand een plezier doet door zo naar het werk te gaan...". Om me vervolgens te vertellen dat er mensen zijn die aan deze griep een longontsteking overhouden. "En dan ben je verder van huis..." Longontsteking moet je natuurlijk niet hebben. Dan ben je inderdaad verder van huis. 

Ziektewinst

Lang geleden dacht ik daar anders over. Ik weet er zelf niets meer van, maar ik heb het uit de overlevering. Lang geleden zat er een jongetje bij mij in de (kleuter)klas die longontsteking had. De hele klas maakte een tekening en die ging juf hoogstpersoonlijk brengen. Dat soort aandacht leek mij ook wel wat. Dat bleek toen mijn moeder me met ontbloot bovenlijf voor een open raam vond. Dat leek me de kortste weg naar een longontsteking en de bijbehorende ziektewinst. Door adequaat ingrijpen van mijn moeder is het niet zover gekomen. En ook deze keer heb ik maar gewoon naar mijn moeder geluisterd.