Als je een boek leest met de titel Het licht dat we verloren, dan weet je al dat het lezen ervan zeer gaat doen. In ieder geval een beetje. Vanaf de eerste pagina word ik in het verhaal gezogen. Het schrijnt vanaf het begin. Want je weet dat het niet goed af gaat lopen. Het gaat over een hartverscheurende liefde. Een liefde die je nooit meer loslaat en voor altijd verandert, welke weg je ook kiest.
Vuur
In het boek wordt liefde vergeleken met vuur. Het kan als een bosbrand zijn: allesverterend, veel adrenaline, maar ook doodvermoeiend - geen relatiemateriaal. Of als een haardvuur, kabbelend, stabiel en bestendig -wel relatiemateriaal, maar misschien ook een beetje saai. Het mooist is misschien wel een vreugdevuur, met dansende vlammen en af en toe een steekvlam - dat houdt je alert.
Het zwarte gat
Vlak voordat ik het boek uit heb, leg ik het nog even weg. Ik wil niet dat het over is. Ik wil het eigenlijk niet weten. Maar toch ook wel. Echt wel. En nu zit ik in het zwarte gat dat onvermijdelijk komt na het lezen van zo´n boek. Ik kan het natuurlijk altijd een keer herlezen, maar nooit meer voor de eerste keer. Zucht, diepe zucht...
Ik heb me er inmiddels overheen gelezen met Jongen verslindt heelal. En aan deze titel zie je direct dat het goed afloopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten