Het zal je maar gebeuren: je staat op en je man is verdwenen. Het overkwam mij vanmorgen. Als ik wakker word is hij weg. Dat gebeurt vaker en dat kan natuurlijk: ook al ben je al heel lang bij elkaar, je bioritme is niet 100% op elkaar afgestemd. Meestal merk ik het wel, dus opmerkelijker is dat ik er niets van heb gemerkt - ook al ben ik minder waakzaam dan voorheen.
Als ik opsta, verwacht ik E. natuurlijk beneden aan te treffen. Hij heeft het druk en dat betekent voor een kleine zelfstandige dat ook zondag een werkdag is. Maar in zijn kantoor is hij niet. Ook is er geen bewijs van recente activiteit, zie ik in een oogopslag. De luxaflex zijn nog dicht, de computers nog niet opgestart. Dus verwacht ik hem in de kamer. Maar ook daar geen spoor van aanwezigheid van E. De gordijnen zitten nog dicht. Er is nog geen ontbijtje genuttigd zo te zien. Een blik in de vaatwasser leert dat daar niets is uitgehaald. Ook het toilet en de badkamer zijn niet bezet.
Gelukkig ben ik een true detective*, dus ik heb niet veel aanwijzingen nodig. Een aanwijzing is voldoende voor mij om het hele plaatje compleet te krijgen. Er mist namelijk een banaan. Dan weet ik genoeg: E. is gaan hardlopen.
*Wat een geweldige serie. Maar daarover later meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten