In de greep van True Detective

Het lijkt alweer heel lang geleden, maar het was toch nog maar ruim twee weken geleden dat het echt bloedheet was. Te heet om welke activiteit dan ook te ondernemen. Gelukkig had ik toen nog vakantie. Alhoewel lampen en apparaten de temperatuur in huis ook verhogen, besluiten de oudste en ik om een tv-marathon te starten. We hebben sinds kort HBO on demand, dus we kunnen kiezen. We kiezen voor True Detective. Ik was daar al aan begonnen, de oudste stak later in, maar we zijn klaar voor de laatste drie.

We kijken gebiologeerd naar drie afleveringen achter elkaar. Als de eerste is afgelopen zeggen we tegelijk: "Nog eentje?" en zo gaat het door. Wat een geweldige serie! En dat is heel bijzonder, want het druist tegen al mijn persoonlijke voorkeuren in. Doorgaans heb ik graag dat een zaak binnen een aflevering wordt afgehandeld. Ik heb er maar een hekel aan als een zaak over meer afleveringen wordt uitgesmeerd. Als ik dat van tevoren weet, kijk ik niet eens. Weet ik het niet, dan heb ik de pest in. Bovendien hou ik ervan als de gebeurtenissen zich in een hoog tempo afspelen. Als dat niet zo is, dan haak ik binnen tien minuten af. Ook ben ik geen fan van wisselingen in tijd. Ik heb graag dat een misdrijf zich in het nu afspeelt, geen uitstapjes naar het verleden. True Detective gaat tegen al deze voorkeuren in: een zaak wordt in 8 afleveringen ontrafeld, er worden binnen de afleveringen sprongen in de tijd gemaakt en het tempo is laag. Er is zo'n grote rol weggelegd voor het landschap dat het af en toe op een roadmovie lijkt. Waarom heeft deze serie mij dan zo in de greep?

Ik probeer het antwoord op deze vraag te achterhalen als we in het zwarte gat zijn beland nadat we alle afleveringen hebben gezien. Ik kan er de vinger niet echt op leggen, maar op de een of andere manier is er een magische combinatie ontstaan. Een groot deel van die magie zit 'm -behalve natuurlijk in het fantastische script- in de cast. De hoofdrollen worden gespeeld door Woody Harrelson en Matthew Mcconnaughey. Geen voor de hand liggende keuze: Woody Harrelson kende ik toch vooral als de vrolijke niet al te slimme barman van Cheers en Matthew Mcconnaughey als mooie jongen met een lijzig Texaans accent. Allebei toch een beetje oppervlakkig. In deze serie rekenen ze af met dat imago. En hoe!

De zaak wordt opgelost. En dan is het zomaar afgelopen. "Wat nu?", zegt de oudste. "Wat moeten we nu doen?" We zijn een beetje ontredderd. Als je iets hebt gezien wat je heel goed vindt, dan is dat bitterzoet. Het is geweldig dat iets je zo in beslag heeft kunnen nemen, dat je zo bent meegenomen door het verhaal. Dat wil je weer, je wilt meer. En tegelijkertijd weet je dat dit niet zo vaak gebeurt. Je hebt geen idee hoe lang je moet wachten voor je dit opnieuw overkomt - daar heb je geen greep op.

De oudste kijkt onmiddellijk op internet of er ook een tweede serie op stapel staat - en hoelang we dan nog moeten wachten voor we die kunnen zien."Er komt een tweede serie", zegt ze. "maar niet weer met Harrelson en Mcconnaughey." Daar knappen wij niet van op. Maar goed: ga die eerste serie vooral zien!

Geweldige intro -echt geweldig- met muziek van The Handsome Family:

 

De trailer