De romantiek viert weer hoogtij

Foto: Hetty Kuipers

"Welk dier zou jij willen worden als je doodgaat?", vraagt de jongste. "Ik denk niet dat ik als dier terugkom", zeg ik tegen haar. Ik geloof niet in het hiernamaals, niet in reïncarnatie, alleen in het hier en nu. "Ja, maar als het nu wel zo was, welk dier dan?"

Zelf weet ze het even niet, vertelt ze. Ze was toen ze klein was altijd dol op huisjesslakken, maar om nou als huisjesslak terug te komen... Daar heeft ze toch ook haar bedenkingen bij: "Dat lijkt me toch niks, dan gooien mensen zout op je of ze gaan bovenop je staan." Inderdaad geen genadig einde.


Ik hoef niet echt lang na te denken. "Een zilvermeeuw", zeg ik. We voeren dit gesprek bovenop een krijtrots in Noord-Frankrijk. Daar zijn ze heer en meester. Ze zijn er alom aanwezig: krijsend, drijvend vliegend, zeilend in de wind, scherp afgetekend tegen de blauwe lucht met de zee of water binnen handbereik. Mooi. "Als zilvermeeuw kun je zowel vliegen als op het water zijn. Dat lijkt me ideaal", licht ik mijn keuze toe.

Mijn gezin is verbaasd. "Zilvermeeuwen zijn toch echte rötterds", zegt E. Het zijn inderdaad geen knuffelige nobele dieren. Veel mensen vinden ze niet zo sympathiek. Maar dat interesseert me niet. "Ik vind het totaal geen probleem om een rötterd te zijn", zeg ik.  "Een zilvermeeuw heeft volgens mij amper natuurlijke vijanden." Dat lijkt me wel relaxed. Als ik dan nog een leven tegoed zou hebben, zou ik niet de hele tijd achterna willen worden gezeten door andere dieren. "Zeehonden toch?", zegt de oudste. Ik weet het niet. "Die moeten me dan toch maar eerst te pakken krijgen", zeg ik. Ik heb me inmiddels al helemaal ingeleefd. "Ik kan immers vliegen en die zeehond niet". "Wat wil jij worden?", zegt de jongste tegen haar vader. "Nou dan wil ik natuurlijk ook een zilvermeeuw zijn", zegt E. Het is wel duidelijk: de romantiek viert hier weer hoogtij.