Over mijn lijk

Ik kijk naar Over mijn lijk. Over mijn lijk vertelt de verhalen van allemaal jonge mensen met kanker. Het laat zien hoe zij omgaan met de kanker en met het naderende einde van hun leven. In de eerste afleveringen gaat het allemaal nog. Ze zijn vol goede moed, hebben bucket lists met wat ze nog willen doen. Ze halen alles uit het beetje leven dat nog rest. Je kunt er niet anders dan met diep respect naar kijken. Nu zijn we aangeland bij het punt waarop er al twee zijn gestorven. En je weet dat er voor niemand een goede afloop is, hoe graag je dat scenario ook zou willen herschrijven.

Een van de deelnemers, Annemiek, is een jonge moeder. Samen met de baby groeide er in haar lichaam een kwaadaardige tumor zonder dat ze er erg in had. Nu is ze bezig met het vullen van een kist met herinneringen voor haar zoontje, opdat hij later zal weten wie zijn moeder is. Haar verhaal raakt me diep. Ongetwijfeld omdat ik zelf ook moeder ben.

Voordat ik kinderen kreeg was ik volstrekt niet met mijn eigen sterfelijkheid bezig. Het was eenvoudigweg geen item. De angst voor het sterven sloeg pas toe toen mijn oudste werd geboren. Niet zozeer om het sterven zelf, maar meer omdat ik niets van haar wilde missen. En ik wilde dat ze mij niet zou missen, dat ze zou weten wie ik ben. Vanaf de geboorte zijn je kinderen namelijk het allerbelangrijkste in je leven. En jij wilt ook graag belangrijk in hun leven zijn. Je wilt in ieder geval dat ze dat weten. Annemiek wil hetzelfde, maar ze zal er zelf niet bij zijn als haar kind opgroeit. Vandaar die kist.

Doorgaans spring je in het leven achteloos en kwistig met tijd om. Je gaat ervan uit dat je daar namelijk genoeg van hebt -zeker als je jong bent. De boodschap die na iedere aflevering blijft hangen is: leef je leven niet achteloos, geniet ervan en hou je alleen maar bezig met de dingen die er echt toe doen. Zelf ben ik heel tevreden over de keuzes die ik heb gemaakt en nog maak. Daar zou ik geen spijt van hebben, mocht er voor mij onverhoopt en vroegtijdig een eind aan komen.

Vorige week donderdag maakten we mee dat er een einde kwam aan het leven van Mark en Max. Ik ken ze niet, maar ik heb wel even zitten janken op de bank. Waarom ik er dan naar kijk? Ik zou weg kunnen kijken, het gaat immers -zoals mijn vader altijd zegt-  'aan mijn deur voorbij'. Toch doe ik dat niet: de deelnemers vertellen hun verhaal opdat het gehoord en gezien wordt. Kijken is wel het minste wat ik kan doen - en doneren natuurlijk.


http://www.fightcancer.nl