Me, myself and I*

Extra grote afbeelding. Dat kan natuurlijk niet anders met deze titel.

Op het werk zijn wij van de communicatie. Als je van de communicatie bent, dan ben je voortdurend in contact. Met elkaar, met anderen. Dat beperkt zich niet tot onze werkuren. Zo hebben wij ons werk dan ook ingericht. We vergaderen al lang niet meer traditioneel. Daar hebben we een app voor. In die app hebben we verschillende lijsten aangemaakt. We vullen er bijvoorbeeld onze online conversatiekalender in, ons werkoverleg en ook thema's die we van belang vinden. Dat doen we op het moment dat het zich voordoet en dat gebeurt net zo vaak -misschien wel vaker- thuis als op het werk.

Ik heb de lijsten aangemaakt. Dat heb ik natuurlijk niet als mezelf gedaan, maar keurig als de afdeling met een bijpassend ikoontje (It is I). Daarnaast ben ik er als teamlid natuurlijk ook bij (me). Daarvoor heb ik een keurige profielfoto gekozen. Omdat ik het wel handig vind om deze meldingen ook op mijn privémobiel te ontvangen, heb ik ook mijn privéprofiel (myself) in de strijd gegooid. Daar ben ik aanwezig met een wilde door de wind verwaaide haardos. In onze conversaties duik ik dus in drie gedaanten op.

Dat geeft soms vreemde situaties. Laatst zag ik iets voorbijkomen waarop ik collega G. wilde attenderen. Op dat moment was ik mobiel in de lucht. Daar staat mijn account standaard op het afdelingsprofiel met het bijbehorende ikoontje. We hebben al een aantal opmerkingen gewisseld als hij zegt: Ben jij dat? Waarop ik antwoord: Ja ik ben het deze keer met mijn alter ego vanuit mijn telefoon. Misschien moet ik dat maar even veranderen. Het is wel voldoende als ik alleen als me en myself aanwezig ben in onze conversaties.

*Klassiek nummer van De La Soul

Groningse romantiek

Vast een Groningse tekstschrijver. (kaart: Boomerang)

E. en ik zijn al heel lang bij elkaar. En door de jaren heen heb ik het verhaal over ons 'tot elkaar komen' behoorlijk vervolmaakt. Natuurlijk zit er een flinke kern van waarheid in, maar een verhaal vraagt natuurlijk ook om een beetje opsmuk. En daar ben ik niet vies van.

Dat wil ik ook 

Ik werd voor de opsmuk geïnspireerd door de reclame die Rintje Ritsma ooit eens maakte voor Sanex. Daarin omschreef hij zijn liefde voor de sport als volgt: "Ik zag het, ik dacht: dat wil ik ook. En toen was het één rechte lijn." Dat is tenminste wat ik me ervan herinner of wat ik ervan heb gemaakt.

Alhoewel ik E. vast al heel vaak was tegengekomen, was hij me nooit opgevallen. Tot die ene avond: toen zag ik hem en werd ik getroffen door lust op het eerste gezicht. Ik vertel het nu altijd in de woorden van Rintje: ik zag hem, ik dacht: dat wil ik ook (ook omdat hij op dat moment met een ander meisje was) en vanaf dat moment was het één rechte lijn. (Dat is misschien niet helemaal waar, maar eventuele afleidingen onderweg doen er in retrospectief helemaal niets meer toe).

Sober

Daar waar ik het verhaal graag aandik en voorzie van opsmuk, doet E. er alles aan om het allemaal zo sober mogelijk te houden. Dat zit in zijn aard. Hij weet het niet meer (tot ik één verkeerd detail vertel, dan blijkt dat hij het precies weet) of hij betuigt zijn aanhankelijkheid op z'n Gronings. Als je niet bekend bent met de Groningse romantiek, dan lijkt het misschien een beetje zuinig. Ik schets een aantal uit het leven gegrepen situaties:

Ik: Holst nog n beetje van mie? (Hou je nog van me?)
E.: Scheelt nait zoveul (Letterlijke vertaling: Best wel. Interpreteren als: Ja, ik hou echt heel veel van jou)*

Aan tafel. We verwonderen ons erover hoe snel de tijd gaat.
Ik: Bin ik din de laifde van dien leven? (Ben ik misschien de liefde van je leven?)
E: t Begunt der wel op te lieken. (Letterlijke vertaling: Daar lijkt het wel op. Interpreteren als: Ja, dat ben je zeker. Geen twijfel mogelijk.)

De mooiste

E. legt het er dus liever niet te dik bovenop. En ik zou ook beter moeten weten: echte liefdesverklaringen komen niet als je erom vraagt. Die komen spontaan. Zoals een tijdje geleden. Ik was met hem meegegaan naar een bijeenkomst waar hij werd verwacht. Toen ik vroeg of hij het fijn vond dat ik mee was geweest zei hij: Alles is leuker astoe der bie bist. (Alles is leuker als jij erbij bent). Dat ontroerde me. Geen betere romantiek dan echte Groningse romantiek. 

*Omdat een letterlijke vertaling je niet het hele verhaal vertelt, heb ik er een intentievertaling bijgevoegd.

Kom op zeg!

Boomerang freecard van Monoumo

Ik zit in de auto als ik het hoor: Johan Cruijff heeft postuum een hoge onderscheiding gekregen van de Spaanse overheid. Hij is geëerd met een gouden medaille in de koninklijke orde voor verdiensten in de sport. Als bij donderslag word ik overvallen door ergernis. "Dat is toch achterlijk?", zeg ik later tegen E.

Mijn ergernis zit vooral in het postume karakter van de onderscheiding. Want waarom pas nu hij dood is? Wat heb je daar nou aan? Waarom niet toen hij nog leefde? Johan Cruijff is dan wel niet zo oud geworden, maar 68 jaar is oud genoeg om een momentje te vinden om hem te onderscheiden. Want dat hij onderscheidend en een gouden medaille waard was, dat was niet iets van de laatste jaren. Het was van meet af aan  duidelijk. Voor iedereen.

Ik vind dat je mensen altijd bij leven moet onderscheiden of complimenteren. Daar moet je nooit mee wachten. Direct doen. De enige reden om iemand postuum te onderscheiden is als je iets recht wilt zetten. Dus als je altijd gedacht hebt dat iemand een schurk was, maar plotseling -in het licht van de geschiedenis- blijkt hij een held te zijn. Dan klopt het. Maar hier klopt niets van. Johan Cruijff is altijd een held geweest. Kom op zeg!